kończy działalność.
Błagam, wybaczcie mi to, ale... och... Ostatni aktywność bloga jest mała- wiem. Ale nie zmienia to faktu, że cały czas jestem podenerwowana i myślę tylko o tym, że muszę zając się stroną.
Ostatnio nadeszła wiosna i jednak wolę prażyć się na słońcu niż zajmować komputerem. I... nauka. Ostatnio opuściłam się w nauce. Dostaję słabsze oceny, przez czynniki takie jak: telefon, seriale, książki i akademia...
Przepraszam, ale nie mam już czasu, siły ani ochoty prowadzić dalej bloga.
Wybaczcie mi.
Na koniec dodaję ostatnie opowiadanie:
Espí bała się tego co będzie dalej.
Kerr przejmowała stery. To ONA była dyrektorką, nie Espí. To ONA rozkazuje krzywdzić elfice, to ONA je uwięziła.
Oficjalna dyrektorka w niczym nie zawiniła, a to ją wszyscy obwiniają. Miała już tego dość. Musiała się postawić.
A najgorsze było to, że elfice, które teraz się uczą spotka ten sam los co Marimar, Rose i Buruani.
Była tylko jedna droga ucieczki. Nie dało się uciec, ani pokonać Kerr. Dyrektorka miała tylko jedno wyjście.
- Nie podoba mi się to, i dobrze o tym wiesz- powiedziała i zacisnęła palce na kijku, którego czubek był ozdobiony niebieskim klejnotem.
- Mało mnie obchodzi twoje zdanie- Kerr spojrzała na paznokcie- I wiesz co? Dziękuję. Gdyby nie ty, to wszystko nie było by możliwe.
- To NIE JEST moja wina.
- Ależ oczywiście, że nie. To twoja ZASŁUGA.
Espí nie mogła tego znosić. Kilku elficą udało się odejść, ale ostatnio stało się to niemożliwe. Nie było innego wyjścia.
- Już nikomu nie zrobisz krzywdy- szepnęła i dotknęła klejnotem ziemi.
Potężna fala uderzeniowa wybuchnęła tuż przed elficami. Niebo przecięła błyskawica.
Osada, Akademia, nauczyciele, uczniowie...
Wszytko to...
Zniknęło...
Rozległ się huk i po chwili nie było już nic.
piątek, 19 kwietnia 2013
Od Marimar CD Rose
-Trucizna...- wydukała zanim upadła.
Buruani podbiegła do niej.
- Nie!- powiedizałam- Zaraz się nią zajmiemy, TRUCIZNA!
Podeszłam w stronę puszki i złapałam za kraty kiedy nagle... czarna mgła opadła i z puszki wyszło coś... chyba mysz.
Nagle mysz urosła. Stała się tak wielka, że przewyższała mnie o głowę i zrozumiałam- to nie mysz.
Wyglądało jak pies, wielki czarny pies o czerwonych oczach. Z pyska skapywała mu ślina, a kły wyglądały tak, jakby były gotowe rozerwać każde stworzenia.
Zawarczał.
< Buruani?>
Buruani podbiegła do niej.
- Nie!- powiedizałam- Zaraz się nią zajmiemy, TRUCIZNA!
Podeszłam w stronę puszki i złapałam za kraty kiedy nagle... czarna mgła opadła i z puszki wyszło coś... chyba mysz.
Nagle mysz urosła. Stała się tak wielka, że przewyższała mnie o głowę i zrozumiałam- to nie mysz.
Wyglądało jak pies, wielki czarny pies o czerwonych oczach. Z pyska skapywała mu ślina, a kły wyglądały tak, jakby były gotowe rozerwać każde stworzenia.
Zawarczał.
< Buruani?>
Od Marimar CD Rose
- Taa... Bardzo śmieszne! ONA MNIE NIE PRZESTRASZY!
Z daleka dobiegło do mnie prychnięcie Kerr.
Podniosłam szkatułkę.
- Ostrożnie!- Rose otworzyła szerzej oczy.
- Spokojnie!
Podeszłam do krat i wyrzuciłam szkatułkę z daleka od nas.
To coś potoczyło się po podłodze i w końcu... wieczko spadło.
- Ups.
< Rose? Buruani? XD>
Z daleka dobiegło do mnie prychnięcie Kerr.
Podniosłam szkatułkę.
- Ostrożnie!- Rose otworzyła szerzej oczy.
- Spokojnie!
Podeszłam do krat i wyrzuciłam szkatułkę z daleka od nas.
To coś potoczyło się po podłodze i w końcu... wieczko spadło.
- Ups.
< Rose? Buruani? XD>
Od Rose CD Marimar
Podeszłam do szkatułki i jej dotknęłam. Przed oczami stanęła mi wizja.
Ciemno... W ciemnosci palił się niebieski płomyczek. Podniosłam się z
klęczek.
-Nie otwierajcie tego.-powiedziałam.
<Marimar? Buruani?>
-Nie otwierajcie tego.-powiedziałam.
<Marimar? Buruani?>
czwartek, 18 kwietnia 2013
Od Koral CD Narii
- Co to?- syknęła.
- Chyba moneta.
Zapadłą chwila ciszy, podczas której ciągle zbliżałyśmy się do małego szklanego czegoś.
Kiedy dotarłyśmy- moje przypuszczenia potwierdziły się. To było więzienie. Nie większe, niż ostatnio odwiedzone przez nas lochy.
Przyłożyłam twarz do zaparowanej szyby.
- Nic nie widzę.- szepnęłam.
- A ja trochę...
< Co tam jest, Narii? ;P)
- Chyba moneta.
Zapadłą chwila ciszy, podczas której ciągle zbliżałyśmy się do małego szklanego czegoś.
Kiedy dotarłyśmy- moje przypuszczenia potwierdziły się. To było więzienie. Nie większe, niż ostatnio odwiedzone przez nas lochy.
Przyłożyłam twarz do zaparowanej szyby.
- Nic nie widzę.- szepnęłam.
- A ja trochę...
< Co tam jest, Narii? ;P)
poniedziałek, 15 kwietnia 2013
środa, 10 kwietnia 2013
Od Marimar CD Buruani
Podniosłam wzrok by zobaczyć jak ciemna postać podąża w stronę krat.
- Kerr- powiedziałam cicho.
Rose i Buruani spojrzały po sobie przestraszone.
Kerr podeszła do krat i zacisnęła palce na drążkach. Miała obandażowaną połowę twarzy.
- Ty mała- użyła takieeeego słowa, że nie mam zamiaru go tu pisać.- Pożałujesz! Koniec, już nikt tu nie przyjdzie...
- I to ta kara?- przerwałam jej.- Spoko.
- Do tej pory to była zwykła cela, ale teraz...-pstryknęła i... sufit otworzył się i z góry spadła... szkatułka.
Kerr zaśmiała się i wyszła.
< Kto otwiera? Co tam jest? To Puszka Pandory, w środku jest zminiaturyzowany potwór? Buruani, Rose?>
- Kerr- powiedziałam cicho.
Rose i Buruani spojrzały po sobie przestraszone.
Kerr podeszła do krat i zacisnęła palce na drążkach. Miała obandażowaną połowę twarzy.
- Ty mała- użyła takieeeego słowa, że nie mam zamiaru go tu pisać.- Pożałujesz! Koniec, już nikt tu nie przyjdzie...
- I to ta kara?- przerwałam jej.- Spoko.
- Do tej pory to była zwykła cela, ale teraz...-pstryknęła i... sufit otworzył się i z góry spadła... szkatułka.
Kerr zaśmiała się i wyszła.
< Kto otwiera? Co tam jest? To Puszka Pandory, w środku jest zminiaturyzowany potwór? Buruani, Rose?>
Od Irminy
Ciemność, która mnie otaczała już dawno przestała mnie przerażać. Byłam
duchem, nic z otaczających mnie istot nie mogło mi zaszkodzić.
Straszliwe monstra praktycznie przestały zwracać na mnie uwagę, cały las
przestał zwracać na mnie uwagę.
Krążyłam wokół wejścia do swojego domu. Płakałam. Nie mogłam się powstrzymać. W tym lesie bez życia jeszcze bardziej żałowałam, że dałam się zabić. Zwierzęta, które tak kochałam w tym lesie były okropne, były nawet bardziej odrażające od hien, drzewa, nawet gdyby chciały ze mną porozmawiać, nie mogłyby, gdyż były martwe, nie wyczuwałam w nich nawet iskierki życia.
Byłam zmęczona ciągłym użalaniem się nad swoim marnym żywotem, który w zasadzie nie był nawet żywotem. Był niczym. Nie chciałam opuścić lasu, bałam się, że kiedy wyjdę do innych elfów zostanę wyśmiana. Żaden elf zdrowy na umyśle nie poszedłby sam, bez przygotowania do Mrocznego Lasu. Szczególnie elf z Królestwa Natury. A ja poszłam. Byłam głupia, nadal jestem głupia, jestem niczym.
Położyłam się na czarnej ziemi. Musiałam się uspokoić. Po jakimś czasie po moich żalach został jedynie ból głowy. Podniosłam się gwałtownie i weszłam do swojego mieszkania. Wyciągnęłam skórzany worek, który zrobiłam dawno temu i zapakowałam do niego swój notatnik oraz sztylet. Nie umiałam się tą bronią dobrze posługiwać, ale powinnam mieć czym się bronić w razie jakiegoś nieszczęśliwego zbiegu okoliczności.
Zastanowiłam się chwilę nad swoim ubraniem. Wszystko w co się ubierałam miało szaro-bury kolor, co jeszcze bardziej wprawiało mnie w stan przygnębienia.
Zamieniłam swoje obecne ubranie na brzoskwiniową suknię, z licznymi falbanami przy spódnicy oraz z bufiastymi rękawami, nogi zostawiłam bose i tak nie chodziłam po ziemi. Na tą kolorową suknię przywdziałam szarą opończę. Nie chciałam się rzucać w oczy w lesie, było to niebezpieczne.
Wyszłam ze swojego mieszkania i zamknęłam drzwi. Wyruszyłam… gdzieś, wyruszyłam w świat.
Nie wiem, ile szłam do wioski, jako duch miałam słabe poczucie czasu. Obok siebie usłyszałam trzaśnięcie…
*Ktoś się pokusi na kontynuację? Jeśli nie, to nie, ale byłabym wdzięczna.*
Krążyłam wokół wejścia do swojego domu. Płakałam. Nie mogłam się powstrzymać. W tym lesie bez życia jeszcze bardziej żałowałam, że dałam się zabić. Zwierzęta, które tak kochałam w tym lesie były okropne, były nawet bardziej odrażające od hien, drzewa, nawet gdyby chciały ze mną porozmawiać, nie mogłyby, gdyż były martwe, nie wyczuwałam w nich nawet iskierki życia.
Byłam zmęczona ciągłym użalaniem się nad swoim marnym żywotem, który w zasadzie nie był nawet żywotem. Był niczym. Nie chciałam opuścić lasu, bałam się, że kiedy wyjdę do innych elfów zostanę wyśmiana. Żaden elf zdrowy na umyśle nie poszedłby sam, bez przygotowania do Mrocznego Lasu. Szczególnie elf z Królestwa Natury. A ja poszłam. Byłam głupia, nadal jestem głupia, jestem niczym.
Położyłam się na czarnej ziemi. Musiałam się uspokoić. Po jakimś czasie po moich żalach został jedynie ból głowy. Podniosłam się gwałtownie i weszłam do swojego mieszkania. Wyciągnęłam skórzany worek, który zrobiłam dawno temu i zapakowałam do niego swój notatnik oraz sztylet. Nie umiałam się tą bronią dobrze posługiwać, ale powinnam mieć czym się bronić w razie jakiegoś nieszczęśliwego zbiegu okoliczności.
Zastanowiłam się chwilę nad swoim ubraniem. Wszystko w co się ubierałam miało szaro-bury kolor, co jeszcze bardziej wprawiało mnie w stan przygnębienia.
Zamieniłam swoje obecne ubranie na brzoskwiniową suknię, z licznymi falbanami przy spódnicy oraz z bufiastymi rękawami, nogi zostawiłam bose i tak nie chodziłam po ziemi. Na tą kolorową suknię przywdziałam szarą opończę. Nie chciałam się rzucać w oczy w lesie, było to niebezpieczne.
Wyszłam ze swojego mieszkania i zamknęłam drzwi. Wyruszyłam… gdzieś, wyruszyłam w świat.
Nie wiem, ile szłam do wioski, jako duch miałam słabe poczucie czasu. Obok siebie usłyszałam trzaśnięcie…
*Ktoś się pokusi na kontynuację? Jeśli nie, to nie, ale byłabym wdzięczna.*
poniedziałek, 8 kwietnia 2013
Od Burauni: c.d. Marimar
Wzięłam delikatnie roślinkę i szybko zwinęłam w pęczek cienkim
sznurkiem. Potem dotknęłam czubkiem lawy tak, że się zapaliła. Po chwili
zgasiłam płomyk. Z szałwii zaczął się unosić pachnący dym.
- Teraz muszę nas i to miejsce okadzić. Będziemy odcięci od złych duchów, ale prawdopodobnie podziała to tylko około tygodnia. – powiedziałam chodząc po celi i wachlując wszystko szałwią. Słyszałam krzyki złych zbłąkanych dusz, kiedy uciekały. Wzdrygnęłam się. Kiedy Już było gotowe, połowa szałwii spaliła się. Zgasiłam ją całkowicie i położyłam koło ściany. Potem usiadłam w kącie.
- Już… - szepnęłam. Nagle usłyszałam kroki i zesztywniałam. – Ktoś tu idzie.
<Marimar, Rose?>
- Teraz muszę nas i to miejsce okadzić. Będziemy odcięci od złych duchów, ale prawdopodobnie podziała to tylko około tygodnia. – powiedziałam chodząc po celi i wachlując wszystko szałwią. Słyszałam krzyki złych zbłąkanych dusz, kiedy uciekały. Wzdrygnęłam się. Kiedy Już było gotowe, połowa szałwii spaliła się. Zgasiłam ją całkowicie i położyłam koło ściany. Potem usiadłam w kącie.
- Już… - szepnęłam. Nagle usłyszałam kroki i zesztywniałam. – Ktoś tu idzie.
<Marimar, Rose?>
niedziela, 7 kwietnia 2013
Od Koral CD Narii
Pociągnęłam ją w stronę małego szklanego... czegoś.
Nie wiedziałam do końca co to jest, ale czułam, że musi to być więzienie elfic.
I nagle.. to mnie uderzyło.
Gdzie MÓJ HEŁM!
Miałam ochotę krzyczeć. Bez niego... nie mam mocy.
Zatrzymałam się nagle.
- Co się stało?- spytała Narii.
Pokręciłam głową.
- N-nic. Mój hełm.
Otworzyła szerzej oczy.
- Nie miałaś go na sobie kiedy cię wyłowiłam więc...
- Musi być w wodzie- skończyłam za nią.
Zaczęłyśmy się rozglądać. Patrzyłam na dno i serce biło mi szybciej kiedy wypatrzyłam choć najmniejszą lśniącą w słońcu rzecz. Perłę, zagubiony pierścionek... Ale hełm... nigdzie go nie było!
- Koral- Narii wskazałam podbródkiem przed siebie.- Tam.
Nagle go obaczyłam. Leżał na dnie do połowy przysypany piaskiem jakieś sto metrów przed nami.
Serce podskoczyło mi do gardła i... puściłam dłoń Narii i wyrwałam się poza bąbel powietrza.
Z przymrużonymi oczami płynęłam w stronę hełmu.
Kiedy dopłynęłam powoli zaczęło mi brakować powietrza. Zdążyłam złapać hełm i ruszyć w stronę Narii.
Patrzyła na mnie z szeroko otwartymi oczami.
Zaczęło mi się kręcić w głowie. Ostatkiem sił odbiłam się od dna. Zamknęłam oczy.
- Brawo- usłyszałam pełny podziwu głos Narii.
Otworzyłam oczy. Zdążyłam przebić się przez bąbel i teraz tylko moja głowa miała dostęp do tlenu.
< Narii? ;) XD>
Nie wiedziałam do końca co to jest, ale czułam, że musi to być więzienie elfic.
I nagle.. to mnie uderzyło.
Gdzie MÓJ HEŁM!
Miałam ochotę krzyczeć. Bez niego... nie mam mocy.
Zatrzymałam się nagle.
- Co się stało?- spytała Narii.
Pokręciłam głową.
- N-nic. Mój hełm.
Otworzyła szerzej oczy.
- Nie miałaś go na sobie kiedy cię wyłowiłam więc...
- Musi być w wodzie- skończyłam za nią.
Zaczęłyśmy się rozglądać. Patrzyłam na dno i serce biło mi szybciej kiedy wypatrzyłam choć najmniejszą lśniącą w słońcu rzecz. Perłę, zagubiony pierścionek... Ale hełm... nigdzie go nie było!
- Koral- Narii wskazałam podbródkiem przed siebie.- Tam.
Nagle go obaczyłam. Leżał na dnie do połowy przysypany piaskiem jakieś sto metrów przed nami.
Serce podskoczyło mi do gardła i... puściłam dłoń Narii i wyrwałam się poza bąbel powietrza.
Z przymrużonymi oczami płynęłam w stronę hełmu.
Kiedy dopłynęłam powoli zaczęło mi brakować powietrza. Zdążyłam złapać hełm i ruszyć w stronę Narii.
Patrzyła na mnie z szeroko otwartymi oczami.
Zaczęło mi się kręcić w głowie. Ostatkiem sił odbiłam się od dna. Zamknęłam oczy.
- Brawo- usłyszałam pełny podziwu głos Narii.
Otworzyłam oczy. Zdążyłam przebić się przez bąbel i teraz tylko moja głowa miała dostęp do tlenu.
< Narii? ;) XD>
od Marimar CD Buruani
Wiedziałam, że mogłam się wykłócać, ale co by to dało?
Położyłam się na ziemi i podrzuciłam kolejny kamyczek, który zabłysnął gorącym blaskiem i zawisnął w powietrzu w postaci lawy.
Wykonując różne ruchy dłonią w powietrzu zaczęłam formować lawę w różna kształty. Kwiatek, kwadrat, chatkę, twarze, szklankę z latte... kiedy Buruani oświadczyła:
- Jest. Gotowe.
Uniosłam się na łokciach i pozwoliłam lawie, ogrzewającej lawendę wystygnąć.
Wstałam.
< Buruani?>
Położyłam się na ziemi i podrzuciłam kolejny kamyczek, który zabłysnął gorącym blaskiem i zawisnął w powietrzu w postaci lawy.
Wykonując różne ruchy dłonią w powietrzu zaczęłam formować lawę w różna kształty. Kwiatek, kwadrat, chatkę, twarze, szklankę z latte... kiedy Buruani oświadczyła:
- Jest. Gotowe.
Uniosłam się na łokciach i pozwoliłam lawie, ogrzewającej lawendę wystygnąć.
Wstałam.
< Buruani?>
Od Koral CD Narii
Uderzyłam o taflę wody z donośnym chlupnięciem. Pod powierzchnią otworzyłam oczy. Dookoła mnie unosiły się tysiące bąbelków. Mój wzrok nie potrafił niczego innego zilustrować.
Uniosłam się do góry. Poczułam jak mój bąbelek powietrza pęka, a ja wzięłam oddech.
Nawet się nie zorientowałam, że byłam jeszcze pod wodą. Zaczęłam się krztusić, ale kaszlenie pod wodą przynosiło jeszcze gorszy skutek niż pogodzenie się ze śmiercią.
Zakręciło mi się w głowie i poczułam jak złoty hełm zsuwa mi się z głowy. Zamachnęłam się rozpaczliwie rękami i spróbowałam go złapać. Dosłownie musnął opuszki moich palców, a ja już wiedziałam, że to koniec. bez niego, nie miałam swojej mocy i... musiałam zginąć.
Powoli zamknęłam oczy i pozwoliłam by ciemność mnie ogarnęła.
Nagle usłyszałam niesamowity głos. Tak jakby wszyscy ludzie, mężczyźni, kobiety, dzieci, krzyknęli jednocześnie, a ten dziwny dźwięk zmienił się w słowa.
- Powstań córko Natury, powstań! Musisz żyć!
Otworzyłam oczy i ujrzałam niebo. Nocne niebo. Podniosłam się na łokciach i rozejrzałam dookoła. Byłam w lesie. Lesie, który dobrze znałam.
- Gdzie ja jestem?...
- Powstań!- znów ten koszmarny głos- Jesteś kimś więcej!
Powoli podniosłam się. Nogi mi się trzęsły. W głowie mi się kręciło mi nie potrafiłam stwierdzić, gdzie dokładnie się znajduję.
Przyłożyłam dłonie do skroni.
- Podążaj za moim głosem!
Mimo, że przerażający ten dźwięk... głos... krzyk... działał na mnie uspokajająco. Ból głowy minął i mogłam spojrzeć przed siebie.
- Och na Bogów... nie..- szepnęłam rozumiejąc gdzie jestem.
To miejsce było mi tak dobrze znane, ale teraz wydawało się takie obce...
To tutaj przychodziłam ćwiczyć kiedy mój ojciec... mój ojciec... kiedy on zginął.
Położyłam rękę na korze drzewa podziurawionego przez moje strzały. Było całe w bruzdach przez ciosy zadane moim mieczem.
- Musisz się obudzić, bo znaczysz coś więcej!- nagle ten głos zaczął się... zmieniać i nagle przekształcił się w głos...- Obudź się-... głos Narii.
Zaczęłam krzyczeć.
- Znaczę więcej, jak to więcej?!
- Uspokój się!- Narii położyła dłonie na moich ramionach i przygwoździła mnie tym samym do ziemi.
Po chwili przestałam się szarpać.
- Gdzie jestem?
- Na skale otaczającej Jezioro. Wyłowiłam cię.
Uniosłam się na łokciach.
- Przepraszam- wymamrotałam.
- Spoko.
<Narii? ;) Roooozpisałam się ;)>
Uniosłam się do góry. Poczułam jak mój bąbelek powietrza pęka, a ja wzięłam oddech.
Nawet się nie zorientowałam, że byłam jeszcze pod wodą. Zaczęłam się krztusić, ale kaszlenie pod wodą przynosiło jeszcze gorszy skutek niż pogodzenie się ze śmiercią.
Zakręciło mi się w głowie i poczułam jak złoty hełm zsuwa mi się z głowy. Zamachnęłam się rozpaczliwie rękami i spróbowałam go złapać. Dosłownie musnął opuszki moich palców, a ja już wiedziałam, że to koniec. bez niego, nie miałam swojej mocy i... musiałam zginąć.
Powoli zamknęłam oczy i pozwoliłam by ciemność mnie ogarnęła.
Nagle usłyszałam niesamowity głos. Tak jakby wszyscy ludzie, mężczyźni, kobiety, dzieci, krzyknęli jednocześnie, a ten dziwny dźwięk zmienił się w słowa.
- Powstań córko Natury, powstań! Musisz żyć!
Otworzyłam oczy i ujrzałam niebo. Nocne niebo. Podniosłam się na łokciach i rozejrzałam dookoła. Byłam w lesie. Lesie, który dobrze znałam.
- Gdzie ja jestem?...
- Powstań!- znów ten koszmarny głos- Jesteś kimś więcej!
Powoli podniosłam się. Nogi mi się trzęsły. W głowie mi się kręciło mi nie potrafiłam stwierdzić, gdzie dokładnie się znajduję.
Przyłożyłam dłonie do skroni.
- Podążaj za moim głosem!
Mimo, że przerażający ten dźwięk... głos... krzyk... działał na mnie uspokajająco. Ból głowy minął i mogłam spojrzeć przed siebie.
- Och na Bogów... nie..- szepnęłam rozumiejąc gdzie jestem.
To miejsce było mi tak dobrze znane, ale teraz wydawało się takie obce...
To tutaj przychodziłam ćwiczyć kiedy mój ojciec... mój ojciec... kiedy on zginął.
Położyłam rękę na korze drzewa podziurawionego przez moje strzały. Było całe w bruzdach przez ciosy zadane moim mieczem.
- Musisz się obudzić, bo znaczysz coś więcej!- nagle ten głos zaczął się... zmieniać i nagle przekształcił się w głos...- Obudź się-... głos Narii.
Zaczęłam krzyczeć.
- Znaczę więcej, jak to więcej?!
- Uspokój się!- Narii położyła dłonie na moich ramionach i przygwoździła mnie tym samym do ziemi.
Po chwili przestałam się szarpać.
- Gdzie jestem?
- Na skale otaczającej Jezioro. Wyłowiłam cię.
Uniosłam się na łokciach.
- Przepraszam- wymamrotałam.
- Spoko.
<Narii? ;) Roooozpisałam się ;)>
od Koral CD Erilne
-Ej! Hej!- krzyknęłam za nią.
Odwróciła się.
- Ale przecież możesz zostać- spojrzałam na Ashe, która wzruszyła ramionami.
< Ashe? Erline?>
Odwróciła się.
- Ale przecież możesz zostać- spojrzałam na Ashe, która wzruszyła ramionami.
< Ashe? Erline?>
Od Burauni: c.d. Marimar
Rzuciłam dziewczynie twarde spojrzenie.
- Tylko, żeby się nie spaliła. Inaczej możemy szybko oczekiwać kolejnego ataku. I to na w s z y s t k i e z nas. – ostrzegłam i położyłam szałwię blisko lawy. Widziałam jak mała roślinka paruje. – Powinno to potrwać kilka minut. – mruknęłam cicho. Usiadłam w cieniu i obserwowałam roślinkę. Teraz trzeba tylko czekać.
<Marimar, Rose?>
- Tylko, żeby się nie spaliła. Inaczej możemy szybko oczekiwać kolejnego ataku. I to na w s z y s t k i e z nas. – ostrzegłam i położyłam szałwię blisko lawy. Widziałam jak mała roślinka paruje. – Powinno to potrwać kilka minut. – mruknęłam cicho. Usiadłam w cieniu i obserwowałam roślinkę. Teraz trzeba tylko czekać.
<Marimar, Rose?>
Od Erline C.D. Koral
- Witaj Ashe, widzę, że przeszkadzam. Uciekam do siebie. Dzięki Koral za
udzieloną pomoc. - Mrugnęłam do niej okiem. Powoli wyszłam z domku i
skierowałam się do mojego azylu.
<No to mnie macie już z głowy ;p>
<No to mnie macie już z głowy ;p>
środa, 3 kwietnia 2013
Od Buruani CD Marimar
Ruchem ręki zgasiłam płomień.
- Ej!- pisnęła Buruani.
- Nie zapominasz się?- spytałam i machnęłam dłonią nad kamykiem, koło którego leżała lawenda. Kamyk zabłysnął płomiennym blaskiem- Lawa o wiele bardziej się nada.
Odetchnęła.
- Mo-może i racja, chociaż...
< Buruani, obrażasz się, czy może jednak nie?... >
- Ej!- pisnęła Buruani.
- Nie zapominasz się?- spytałam i machnęłam dłonią nad kamykiem, koło którego leżała lawenda. Kamyk zabłysnął płomiennym blaskiem- Lawa o wiele bardziej się nada.
Odetchnęła.
- Mo-może i racja, chociaż...
< Buruani, obrażasz się, czy może jednak nie?... >
Od Burauni: c.d. Rose
Zakaszlałam cicho i usiadłam trzymając się za obolałą głowę. Złe duchy zniknęły.
- Jakby mnie przejechał koń. – jęknęłam cicho. – Dzięki za pomoc.
- Nie ma sprawy. Co to było? – zapytała Rose.
- Duchy. W tym miejscu jest wiele obłąkanych dusz i potężnych złych duchów. Moja magia nie zadziała w tym więzieniu, bo jest z elfiego srebra. – nagle wpadłam na pomysł.
- Rose, masz białą szałwię lub lawendę? – spytałam. Zmarszczyła czoło i zamknęła oczy. Mruknęła coś pod nosem i po chwili wyrosła przed nią jasnozielona roślinka. Otworzyła oczy, zerwała ją i podała mi. Wzięłam ją dziękując jej. Z jednej z moich ukrytych kieszeni wyciągnęłam scyzoryk i krzemień. Z innej wyciągnęłam trochę drewna i rozpałki.
- Rozpalimy małe ognisko. Ogrzejemy się i ususzymy szałwię, potem użyjemy jej jak kadzidła i odstraszymy złe duchy. – wyjaśniłam im dmuchając w żarzące się kawałki drewna. Po chwili rozpalił się mały płomyczek. Położyłam roślinkę blisko ognia i przymknęłam oczy. Czułam jak dobre duchy wracały.
<Rose, Marimar?>
wtorek, 2 kwietnia 2013
od Koral CD Narii
- Może pod wodą...- szepnęłam- Ale przecież każdy ma tam dostęp.
- Spojrzała na mnie zdziwiona.
- Tak, przecież jeśli skoczy się z wodospadu, wpadasz do jeziorka i...
- I masz problem z tym, żeby wyjść.
Zapadła cisza.
Kiedy w końcu stanęłyśmy na moście Zamku na Wodospadzie powiedziałam.
- Skoczymy w ubraniu czy idziemy po stroje kąpielowe?
< Tę ważną, życiową decyzję pozostawiam Tobie, Narii!>
- Spojrzała na mnie zdziwiona.
- Tak, przecież jeśli skoczy się z wodospadu, wpadasz do jeziorka i...
- I masz problem z tym, żeby wyjść.
Zapadła cisza.
Kiedy w końcu stanęłyśmy na moście Zamku na Wodospadzie powiedziałam.
- Skoczymy w ubraniu czy idziemy po stroje kąpielowe?
< Tę ważną, życiową decyzję pozostawiam Tobie, Narii!>
Od Koral CD Rivendell
- Dzięki- powiedziałam i się uśmiechnęłam.
- Masz jeszcze jakieś pytania?- powtórzyła.
- Tylko gdzie cię znajdę?
- Zatopione Miasto, ale wystarczy, że krzykniesz moje imię- uśmiechnęła się.
< Rivendell? Nie wiem czy jest co jeszcze kończyć...>
- Masz jeszcze jakieś pytania?- powtórzyła.
- Tylko gdzie cię znajdę?
- Zatopione Miasto, ale wystarczy, że krzykniesz moje imię- uśmiechnęła się.
< Rivendell? Nie wiem czy jest co jeszcze kończyć...>
Od Koral CD Erilne
- Cześć, Ashe- powiedziałam do elficy, która właśnie weszła.
- Hej, ja chciałam tylko...- zaczęła ale urwała kiedy zobaczyła Erline.
< Erline, Ashe? Kto skończy?>
- Hej, ja chciałam tylko...- zaczęła ale urwała kiedy zobaczyła Erline.
< Erline, Ashe? Kto skończy?>
Od Rivendell CD Koral
-Znajdziesz miłość nagle, znienacka, tam gdzie się tego najbardziej
niespodziewasz, w najmniej oczekiwanym momencie życia.-wyrecytowałam
jednym tchem-Chciałabyś dowiedzieć się czegoś jeszcze?-spojrzałam na nią
pytająco.
<I jak tam Koral? Jeszcze jakieś pytania?^^>
<I jak tam Koral? Jeszcze jakieś pytania?^^>
Od Erline CD Koral
- Dzięki, ale... - Nie wiedziałam co myśleć. - Jak to może być normalne. Dla mnie nie jest.
- Nie dramatyzuj. Wszystko jest ok. - Koral mówiła jakby było to na porządku dziennym. Wtedy do elficy przeszedł ktoś jeszcze.
<Koral? albo ktoś?>
- Nie dramatyzuj. Wszystko jest ok. - Koral mówiła jakby było to na porządku dziennym. Wtedy do elficy przeszedł ktoś jeszcze.
<Koral? albo ktoś?>
od Koral CD Erine
- Spokojnie- zdarza się- powiedziałam niewzruszona.
- Co... co!? Ale ja... ja...- spojrzała na swoje dłonie.
- Przykro mi, ale po prostu musisz przywyknąć. Spójrz na mnie.
Zmierzyła mnie wzrokiem.
- Co do...?- urwała.
- Magia Chaty w Lesie- powiedziałam.- A co do odwiedzin bez zaproszenia- spoko, wpadaj kiedy chcesz- uśmiechnęłam się.
< Erline ;)>
- Co... co!? Ale ja... ja...- spojrzała na swoje dłonie.
- Przykro mi, ale po prostu musisz przywyknąć. Spójrz na mnie.
Zmierzyła mnie wzrokiem.
- Co do...?- urwała.
- Magia Chaty w Lesie- powiedziałam.- A co do odwiedzin bez zaproszenia- spoko, wpadaj kiedy chcesz- uśmiechnęłam się.
< Erline ;)>
Od Erlinee
Śnił mi się koszmar. Ktoś mnie zaatakował a ja nie mogłam zmienić
kształtu. Obudziłam się w środku nocy. Siedziałam bez celu na łóżku. Nie
mogłam zasnąć. Rano musiałam od razu sprawdzić czy wszystko jest ze mną
w porządku. Próbowałam wiele razy się zmienić, ale bez skutku.
Dopiero po wielu próbach (nie chciało mi się liczyć po ilu) udało się. Jednak coś było nie tak. Wyglądałam inaczej.
Szybko udałam się do Koral.
- Hej. Przepraszam, że wpadam bez zapowiedzi, ale mam problem. Ze mną się coś dzieje, ale nie wiem o co chodzi. - Opowiedziałam jej o wszystkim zacząwszy od snu. Czekałam na odpowiedz.
<Koral?>
Dopiero po wielu próbach (nie chciało mi się liczyć po ilu) udało się. Jednak coś było nie tak. Wyglądałam inaczej.
Szybko udałam się do Koral.
- Hej. Przepraszam, że wpadam bez zapowiedzi, ale mam problem. Ze mną się coś dzieje, ale nie wiem o co chodzi. - Opowiedziałam jej o wszystkim zacząwszy od snu. Czekałam na odpowiedz.
<Koral?>
Od Koral CD Rivendell
Z jednej strony kamień spadł mi z serca, a z drugiej...
- Czyli niczego się nie dowiedziałam, tak?- szepnęłam.
Riv roześmiała się.
- Tak to już z wróżbami bywa!
Kiwnęłam głową.
- No cóż... Dzięki.- uśmiechnęłam się- A... czy potrafiłabyś powiedzieć mi coś o tym czy... wiesz... mój chłopak? Wiesz- życie miłosne?...
< Rivendell? Sorry, że Cię dręczę...>
- Czyli niczego się nie dowiedziałam, tak?- szepnęłam.
Riv roześmiała się.
- Tak to już z wróżbami bywa!
Kiwnęłam głową.
- No cóż... Dzięki.- uśmiechnęłam się- A... czy potrafiłabyś powiedzieć mi coś o tym czy... wiesz... mój chłopak? Wiesz- życie miłosne?...
< Rivendell? Sorry, że Cię dręczę...>
poniedziałek, 1 kwietnia 2013
Od Koral CD Rivendell
Podałam jej dłoń i... czekałam.
Minęło kilka sekund kiedy Rivendell otworzyła oczy.
- I... co? Widziałaś coś?- spytałam.
- Ja... To dziwne, więc słuchaj...
< Rivendell? ;) Widziałaś coś czy tylko ciemność? ;)>
Minęło kilka sekund kiedy Rivendell otworzyła oczy.
- I... co? Widziałaś coś?- spytałam.
- Ja... To dziwne, więc słuchaj...
< Rivendell? ;) Widziałaś coś czy tylko ciemność? ;)>
niedziela, 31 marca 2013
Od Koral CD Rivendell
Zamarłam.
- Ale... ostatnio odeszła Erlinea... a dołączyła Laura..
- Wiem tyle ile ty.
Po głowie chodziło mi tysiące myśli, ale tylko dwa pytania cisnęły mi się na usta.
- Czyli mam dziewięć możliwych "dróg", tego co się wydarzy?... Możesz mi je przedstawić?
< Rivendell? ;)>
- Ale... ostatnio odeszła Erlinea... a dołączyła Laura..
- Wiem tyle ile ty.
Po głowie chodziło mi tysiące myśli, ale tylko dwa pytania cisnęły mi się na usta.
- Czyli mam dziewięć możliwych "dróg", tego co się wydarzy?... Możesz mi je przedstawić?
< Rivendell? ;)>
Od Rivendell CD Koral
W jednej chwili ogarnęła mnie ciemność. Poczułam jak spadam, a następnie
całe życie Koral przeleciało mi przed oczami. Nienawiście, dawno
utracone miłoście, niespełnione marzenia, przegrane bitwy, wygrane
potyczki. Wszystko to ułożyło się w obraz niezliczonych możliwości
przyszłości dziewczyny. Każda z nich była zupełnie inna. Jedynym punktem
łączącym je wszystkie, była wizja 9-ciu elfic stojących w zwartym
szyku, tuż obok siebie. Wybranki. Szybko zabrałam rękę i gwałtownie
wciągnęłam powietrze do płuc.
-To niemożliwe. To nie powinno istnieć.-mamrotałam do siebie.
-Co jest? Co zobaczyłaś?-usłyszałam zaniepokojony głos elfki. Spojrzałam na nią lekko nieprzytomnie i mocno chwyciłam za ramiona.
-Posłuchaj. To co teraz ci powiem, to wiedza zarezerwowana tylko dla wyroczni, więc nie możesz nikomu o niej powiedzieć. Rozumiemy się?
Koral skinęła potakująco głową.
-Dobrze. A więc jak już wiesz, każdy z nas posiada kilka ścieżek przyszłości do wyboru. Zazwyczaj jest ich od 2 do 5. Natomiast w twoim przypadku okazało się, że jest ich nie tylko 9, ale też że każda z nich jest zupełnie inna. Każda prowadzi do innego zakończenia, a jedynym wspólnym punktem dla nich wszystkich jesteście wy, wybranki.
-Co to oznacza?-Koral spojrzała na mnie niepewnie.
-To oznacza, że w chwili przybycia do Akademii, zostałyście połączone pradawnym łańcuchem życia. Od tej pory wasz los zależy tylko i wyłącznie od was. Jeśli jedna z was odejdzie, to wszystkie zginiecie.-powiedziałam smutno.
/I jak Koral? Mam nadzieję, że nie pomieszałam szyków./
-To niemożliwe. To nie powinno istnieć.-mamrotałam do siebie.
-Co jest? Co zobaczyłaś?-usłyszałam zaniepokojony głos elfki. Spojrzałam na nią lekko nieprzytomnie i mocno chwyciłam za ramiona.
-Posłuchaj. To co teraz ci powiem, to wiedza zarezerwowana tylko dla wyroczni, więc nie możesz nikomu o niej powiedzieć. Rozumiemy się?
Koral skinęła potakująco głową.
-Dobrze. A więc jak już wiesz, każdy z nas posiada kilka ścieżek przyszłości do wyboru. Zazwyczaj jest ich od 2 do 5. Natomiast w twoim przypadku okazało się, że jest ich nie tylko 9, ale też że każda z nich jest zupełnie inna. Każda prowadzi do innego zakończenia, a jedynym wspólnym punktem dla nich wszystkich jesteście wy, wybranki.
-Co to oznacza?-Koral spojrzała na mnie niepewnie.
-To oznacza, że w chwili przybycia do Akademii, zostałyście połączone pradawnym łańcuchem życia. Od tej pory wasz los zależy tylko i wyłącznie od was. Jeśli jedna z was odejdzie, to wszystkie zginiecie.-powiedziałam smutno.
/I jak Koral? Mam nadzieję, że nie pomieszałam szyków./
Od Koral CD Rivendell
Uśmiechnęłam się.
- To może z ręki?- wyciągnęłam dłoń w jej stronę.
- Dobra- kiwnęła głową i złapała moją rękę.
< Rivendell? ;) Jestem ciekawa ;) >
- To może z ręki?- wyciągnęłam dłoń w jej stronę.
- Dobra- kiwnęła głową i złapała moją rękę.
< Rivendell? ;) Jestem ciekawa ;) >
od Koral CD Rivendell
- Chętnie- odrzekłam po krótkim zastanowieniu i wyciągnęłam dłoń w jej stronę.
Już miała ją chwycić, ale ja... no oczywiście- ja to ja. Zaczęłam panikować. Cofnęłam rękę.
- To nie jest do końca pewne? A jaki sposób wróżenia jest pewny? Ile razy możesz mi powróżyć? Co jeśli dowiem się czegoś... złego?...
< Rivendell? Zaskoczona.. i to jak!? ;)>
Już miała ją chwycić, ale ja... no oczywiście- ja to ja. Zaczęłam panikować. Cofnęłam rękę.
- To nie jest do końca pewne? A jaki sposób wróżenia jest pewny? Ile razy możesz mi powróżyć? Co jeśli dowiem się czegoś... złego?...
< Rivendell? Zaskoczona.. i to jak!? ;)>
Od Koral CD Rivendell
- Królestwo Natury.
- A dokładniej?
Prychnęłam.
- Przecież wiesz. Po co pytasz?
Roześmiała się.
- Wiem wiem! Tak się pytam... Po prostu.
- Wróżysz z... kart, kryształowej kuli, czy z czego?...
< Riv?:3>
- A dokładniej?
Prychnęłam.
- Przecież wiesz. Po co pytasz?
Roześmiała się.
- Wiem wiem! Tak się pytam... Po prostu.
- Wróżysz z... kart, kryształowej kuli, czy z czego?...
< Riv?:3>
Od Rivendell CD Koral
-Znam imię każdej napotkanej osoby. Nie muszę się więc o nie pytać.-powiedziałam przeganiając mroczki sprzed oczu.
-Acha...A więc jesteś...?-spojrzała na mnie niepewnie.
-Wyrocznią. Za to ty jesteś jedną z wybranek. Z jakiego Królestwa pochodzisz?
-Nie wiesz tego?-Koral przyglądała mi się podejrzliwie.
-Jasne, że wiem.-roześmiałam się-Uznałam jednak, że ładniej będzie się spytać. No więc? Skąd pochodzisz?
<Koral?^^>
-Acha...A więc jesteś...?-spojrzała na mnie niepewnie.
-Wyrocznią. Za to ty jesteś jedną z wybranek. Z jakiego Królestwa pochodzisz?
-Nie wiesz tego?-Koral przyglądała mi się podejrzliwie.
-Jasne, że wiem.-roześmiałam się-Uznałam jednak, że ładniej będzie się spytać. No więc? Skąd pochodzisz?
<Koral?^^>
Od Koral CD Rivendell
- Kim jesteś?- powiedziałam cicho.
Naciągnęłam cięciwę łuku aż do samego policzka.
- Rivendell. A ty.. Koral? Tak?- uśmiechnęła się delikatnie.
Opuściłam łuk.
- Skąd wiesz?
< Riv? ;)>
Naciągnęłam cięciwę łuku aż do samego policzka.
- Rivendell. A ty.. Koral? Tak?- uśmiechnęła się delikatnie.
Opuściłam łuk.
- Skąd wiesz?
< Riv? ;)>
sobota, 30 marca 2013
Od Angeliny CD Finroda
Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Już mało co rozumiałam, czułam się zagubiona. Ale teraz tylko jedno pytanie cisnęło mi się na usta.
- Czy ja też... Czy ja też jestem zła?- spytałam- Czy ja też muszę być "wypalona"?...
< Finrod?>
- Czy ja też... Czy ja też jestem zła?- spytałam- Czy ja też muszę być "wypalona"?...
< Finrod?>
Od Angeliny CD Finroda
- Czyli... ona dlatego jest... tak?...
Smok skinął głową.
Zeskoczyłam z jego grzbietu. Nadal byłam zła za to jak mnie potraktował.
Nagle tuż koło mnie stanął śliczny, blądwłosy elf. A jego oczy... tak głębokie...
Mogłam teraz powiedzieć jakiś romantyczny tekst, albo coś takiego... Ale jednak...
- Ona jest taka, bo miała złe dzieciństwo i... to lustro?...
Skinął głową smutny.
- Wiesz... ja też nie miałam łatwego dzieciństwa.
Spojrzał na mnie zdziwiony.
- Opowiesz?...
- Jeśli...- przerwałam mu- ...jeśli zapomnimy o tym co się stało, wiesz... to opowiem- uśmiechnęłam się blado. A potem chodźmy do pracowni alchemicznej, chyba, że mam opowiedzieć tam...
<Finrod? Sorry, że wcześniej odpisywałam na inne opowiadania, nie miałam pomysłów...>
Smok skinął głową.
Zeskoczyłam z jego grzbietu. Nadal byłam zła za to jak mnie potraktował.
Nagle tuż koło mnie stanął śliczny, blądwłosy elf. A jego oczy... tak głębokie...
Mogłam teraz powiedzieć jakiś romantyczny tekst, albo coś takiego... Ale jednak...
- Ona jest taka, bo miała złe dzieciństwo i... to lustro?...
Skinął głową smutny.
- Wiesz... ja też nie miałam łatwego dzieciństwa.
Spojrzał na mnie zdziwiony.
- Opowiesz?...
- Jeśli...- przerwałam mu- ...jeśli zapomnimy o tym co się stało, wiesz... to opowiem- uśmiechnęłam się blado. A potem chodźmy do pracowni alchemicznej, chyba, że mam opowiedzieć tam...
<Finrod? Sorry, że wcześniej odpisywałam na inne opowiadania, nie miałam pomysłów...>
Od finroda CD angeliny
- Dziewczyno! Ja nie spalam nikomu ciała! Ja spalam jego wnętrze! I nie
mówię tu od flakach i pozostałych, tylko o tym co złego się dzieje w
jego sercu! Rozumiesz?! Sercu czyli duszy panikaro! Macie się pogodzić,
bo powiem Espi. Obie chcecie dobrze, ale macie zupełnie odmienne wizje
wszystkiego. Oszaleć można! Najpierw ty chcesz pomóc Yami, ale ona chce
radzić sobie sama a ty coraz bardziej naciskasz i zaczyna się walka...
No jak to wygląda. Powtarzam jeszcze raz - ogarnij się, ja nie potrafię
spalić ciała elfa! A po drugie Yami to nie potwór, znam ją od urodzenia,
ty - nie znasz jej historii, sama byłabyś zdemoralizowana na jej
miejscu. I proszę cię, uspokój się, bo ja nie zamierzam nikogo spalić,
rozerwać na strzępki bądź skrzywdzić! - byłem łagodny, lecz stanowczy.
( Angelina? Ty to mało dedukujesz a więcej panikujesz XD )
( Angelina? Ty to mało dedukujesz a więcej panikujesz XD )
Od Angeliny CD Yami
Patrzyłam przerażona to na Yami to na Finroda. Nie byłam pewna kto przerażał mnie bardziej.
W końcu, kiedy w moich oczach zakręciły się łzy spojrzałam na ducha, przy którym moje serca zawsze biło szybciej.
- Nie sądziłam, że taki jesteś.
Odwróciłam się i odbiegłam.
- Angelino!- krzyknął.
- Nie! Daj mi spokój!
Nagle koło mnie zamigotały niebieskie ogniki i Finrod zmaterializował się tuż przede mną.
- Angelino...
- NIE! Nie... nie sądziłam, że taki jesteś- po moich policzkach spływały łzy.- Myślałam, że nie jesteś taki jak ona! Myślałam, że nie jesteś potworem, któremu przyjemnie jest robi innym krzywdę! Nie podejrzewałam ,że ktoś taki jak też może być zdolny do spalenia kogoś żywcem!
< Finrod?>
W końcu, kiedy w moich oczach zakręciły się łzy spojrzałam na ducha, przy którym moje serca zawsze biło szybciej.
- Nie sądziłam, że taki jesteś.
Odwróciłam się i odbiegłam.
- Angelino!- krzyknął.
- Nie! Daj mi spokój!
Nagle koło mnie zamigotały niebieskie ogniki i Finrod zmaterializował się tuż przede mną.
- Angelino...
- NIE! Nie... nie sądziłam, że taki jesteś- po moich policzkach spływały łzy.- Myślałam, że nie jesteś taki jak ona! Myślałam, że nie jesteś potworem, któremu przyjemnie jest robi innym krzywdę! Nie podejrzewałam ,że ktoś taki jak też może być zdolny do spalenia kogoś żywcem!
< Finrod?>
Od Angeliny CD Yami
- Jesteś niewiarygodna- powiedziałam.
- Dziękuję.
- Nie wiem za co. Wiesz? Już nie wiem, czy ten duch zmienił cię na dobre czy na jeszcze gorsze. Chyba po prostu w ogóle się nie zmienił. Zawsze taka byłaś. Już nie ma dla ciebie ratunku.
- Nie słucham cię!
- Rób co chcesz. Ja to zniosę z szacunkiem. Nie to co ty. Nie potrafisz przyjąć do wiadomości, że przegrałaś, że nie jesteś "najlepsza". Ale nigdy nie byłaś. I jeśli się nie zmienisz- nie będziesz.
- Kiedy pojmiesz, że Cię nie słucham?
- Nigdy.
- Ech! Daj mi spokój.
- Nie, dopóki mnie nie wysłuchasz!
- Czego chcesz?- spojrzała na mnie.
- Nie chodzi o mnie, ale- o ciebie. Dopóki nie pojmiesz, że ludzie się ciebie boją, nie lubią cię i nie chcą cię poznać... tak długo będziesz sama i nikt cię nie polubi, wiesz co? Współczuję ci. Bo jesteś zbyt głupia by zrozumieć co mówię, bo nie potrafisz pojąć moich słów i nie widzisz jak inni się zachowują kiedy cię zauważą. Boją się ciebie. A ty nie potrafisz zwrócić na sobie ich uwagi , więc robisz się jeszcze bardziej mroczna, zła i brutalna. Dla wszystkich, głównie dla ciebie było by lepiej gdybyś się zmieniła, ale nie trzeba dobrze cię znać, żeby wiedzieć, że nie potrafisz i nigdy się nie zmienisz.
< Szok, Yami?>
- Dziękuję.
- Nie wiem za co. Wiesz? Już nie wiem, czy ten duch zmienił cię na dobre czy na jeszcze gorsze. Chyba po prostu w ogóle się nie zmienił. Zawsze taka byłaś. Już nie ma dla ciebie ratunku.
- Nie słucham cię!
- Rób co chcesz. Ja to zniosę z szacunkiem. Nie to co ty. Nie potrafisz przyjąć do wiadomości, że przegrałaś, że nie jesteś "najlepsza". Ale nigdy nie byłaś. I jeśli się nie zmienisz- nie będziesz.
- Kiedy pojmiesz, że Cię nie słucham?
- Nigdy.
- Ech! Daj mi spokój.
- Nie, dopóki mnie nie wysłuchasz!
- Czego chcesz?- spojrzała na mnie.
- Nie chodzi o mnie, ale- o ciebie. Dopóki nie pojmiesz, że ludzie się ciebie boją, nie lubią cię i nie chcą cię poznać... tak długo będziesz sama i nikt cię nie polubi, wiesz co? Współczuję ci. Bo jesteś zbyt głupia by zrozumieć co mówię, bo nie potrafisz pojąć moich słów i nie widzisz jak inni się zachowują kiedy cię zauważą. Boją się ciebie. A ty nie potrafisz zwrócić na sobie ich uwagi , więc robisz się jeszcze bardziej mroczna, zła i brutalna. Dla wszystkich, głównie dla ciebie było by lepiej gdybyś się zmieniła, ale nie trzeba dobrze cię znać, żeby wiedzieć, że nie potrafisz i nigdy się nie zmienisz.
< Szok, Yami?>
Od Koral CD Narii
Odwróciłam się i zaczęłam biec.
- Narii, chodź!
- Nie!
- Co?- odwróciłam się.
- Tu musi chodzić o coś innego- zaczęła iść w stronę Chaty.
- NIE! CZEKAJ!
Nie odpowiedziała.
Podbiegłam do niej, ale było już za późno, otworzyła drzwi.
Tuż przed nami uniosły się ogniste litery:
POWRÓCIŁYŚCIE. PONIESIECIE KARĘ.
Nagle przeniosłyśmy se do... nie wiem dokąd.
Tam było ciemno, więc szybko złapałam Narii za rękę, żebyśmy się nie rozdzieliły.
Nagle mrok rozdarły kolejne litery:
OTO ZEMSTA.
Zakręciło mi się w głowie. Upadłam.
- Koral!- usłyszałam nad sobą głos Narii.
Podniosłam się i nagle poczułam, że.. tak jakby głowa mi ciążyła. Siegnęłam ręką do włosów i napotkałam coś... to było twarde, gładkie i... zdjęłam i spojrzałam to. To był hełm. Złoty hełm wyglądający jak ze Starożytnej Grecji.
- Co to jest?- szepnęłam- Gdzie jesteśmy?
- Przed Chatą. I... nie tylko to się zmieniło.
Kiedy przerażona pojęłam te słowa wyciągnęłam lusterko.
<Narii?>
- Narii, chodź!
- Nie!
- Co?- odwróciłam się.
- Tu musi chodzić o coś innego- zaczęła iść w stronę Chaty.
- NIE! CZEKAJ!
Nie odpowiedziała.
Podbiegłam do niej, ale było już za późno, otworzyła drzwi.
Tuż przed nami uniosły się ogniste litery:
POWRÓCIŁYŚCIE. PONIESIECIE KARĘ.
Nagle przeniosłyśmy se do... nie wiem dokąd.
Tam było ciemno, więc szybko złapałam Narii za rękę, żebyśmy się nie rozdzieliły.
Nagle mrok rozdarły kolejne litery:
OTO ZEMSTA.
Zakręciło mi się w głowie. Upadłam.
- Koral!- usłyszałam nad sobą głos Narii.
Podniosłam się i nagle poczułam, że.. tak jakby głowa mi ciążyła. Siegnęłam ręką do włosów i napotkałam coś... to było twarde, gładkie i... zdjęłam i spojrzałam to. To był hełm. Złoty hełm wyglądający jak ze Starożytnej Grecji.
- Co to jest?- szepnęłam- Gdzie jesteśmy?
- Przed Chatą. I... nie tylko to się zmieniło.
Kiedy przerażona pojęłam te słowa wyciągnęłam lusterko.
<Narii?>
Od Angeliny CD Yami
Uch! Ona naprawdę działa mi na nerwy!
Wiedziałam, że równie dobrze mogłam odejść, ale... cóż. Ja to ja! Nie umiem inaczej.
Podeszłam do Yami i zacisnęłam pięści.
- Nie. To JA próbowałam być miła- wyprostowałam palce i uderzyłam ją w twarz.
- Pożałujesz- powiedziała kładąc dłoń na policzku.
- Coś mi się nie wydaje.
Odwróciłam się i odeszłam do domku.
< Yami, dokończ proszę historię, jestem ciekawa czy zostaniesz z nami i czy się pogodzimy :P>
Wiedziałam, że równie dobrze mogłam odejść, ale... cóż. Ja to ja! Nie umiem inaczej.
Podeszłam do Yami i zacisnęłam pięści.
- Nie. To JA próbowałam być miła- wyprostowałam palce i uderzyłam ją w twarz.
- Pożałujesz- powiedziała kładąc dłoń na policzku.
- Coś mi się nie wydaje.
Odwróciłam się i odeszłam do domku.
< Yami, dokończ proszę historię, jestem ciekawa czy zostaniesz z nami i czy się pogodzimy :P>
Od Notte
Siedziałam nad jedną ze swoich szklanych kul. Wiedziałam już, której
elficy się objawię... jest skromna i oddana. Tak. Jest tylko jedna taka.
Nigdy nie myślałam, że to właśnie ją przyjdzie mmi poprowadzić. To
niezwykłe.... Amant jest w drodze. Omówimy wszystko kiedy się zjawi.
Pozostaje jedno pytanie: Dlaczego ona? Czemu nie inna? Spojrzałam na
Mimmi. Jednego z moich kotów. Szepnęłm jej do ucha, żeby odnalazła tą
jedyną. Niech mnie nie ujawnia. Powie mi tylko czy jest gotowa. Mimmi
zniknęła. Coż magiczne koty tak potrafią. Pozostaje mi czekać. Czemu
ona?
Ona jest elficą zwaną.....Arwena!!!
Ona jest elficą zwaną.....Arwena!!!
wtorek, 26 marca 2013
Kasjopea... odchodzi...
Imię: Kasjopea ( przezywana Andromedą )
Wiek: 14
Królestwo: Światła
Charakter: Kasjopea urodziła się w krainie, gdzie za dnia słońce otula każdego poranka promieniami, a w nocy srebrna łuna bije delikatnym blaskiem od księżyca. Światło - cudowne zjawisko, które zachwyca i onieśmiela... Sprzymierzeńcem jej słońce, przyjacielem księżyc, siostrami gwiazdy. Nauczona delikatności, nieśmiała i tajemnicza. Jej Akademicki Domek na słońcu jest jej azylem, gdzie oddalona od rzeczywistości może poddać się ukochanym marzeniom. Elfka jest niezwykle pracowita, szybko się uczy i wiele rozumie. Wizja dołączenia do akademii na początku była straszna - oddalenie się od swojej krainy, rozstanie z ukochanym światem, gdzie nikt jej nie ograniczał. Pomimo tego rodzina chciała aby Kasjopea, wiecznie z głową w chmurach, wydoroślała, podołała życiu i nie chodziło o wiedzę, ale w szczególności o życie i samodzielność. Wkrótce dziewczyna oswoiła się z myślą wyjazdu, a gdy myślała o akademii to ona zawsze zdawała się być jej coraz bliższa. Wreszcie zaproszono dyrektorkę, która stwierdziła, że Kasjopea to dobry wybór na pilną uczennicę. Wtedy klamka zapadła, a Elfka W duchu nawet po trochu cieszyła się z wyjazdu.Nigdy nie miała prawdziwych przyjaciół oprócz tych, których wyobrażała sobie. Miała wprawdzie kolegów, koleżanki w swej krainie, ale nigdy nie znalazła nikogo komu mogła powierzyć tajemnicę i opowiedzieć o swoich marzeniach i wizjach. Może w akademii spodka kogoś kto naprawdę będzie wart zostania jej przyjaciółką bliską sercu.Zakochana w magii, która wszędzie jej towarzyszy i nigdy nie opuszcza. Doskonalenie jej w akademii było najlepszym wyobrażeniem, a i oczywiście jeździectwo. Mówiono często, że urodziła się na grzbiecie smoka, bo w manewrowaniu, kręceniu salt i innych sztuczkach mało kto mógł jej dorównać i chociaż zazwyczaj spokojna, w siodle na smoku dawała się ponieść wodzom i naprawdę stawała się inną elfką - elfką, która była dzika i powiewna jak szumiący w topolach wiatr...
Styl ubierania się: Styl ubioru nie jest ważny, ważne jest to, aby wyrazić nim swój nastrój, uczucia. Zazwyczaj skromna i nieśmiała elfka preferuje niezbyt bogato zdobione sukienki oraz tuniki koloru fioletu lub morskim. Kwiat bzu lub konwalii we włosy? Oczywiście, cóż za pytanie kwiaty pasują idealnie, aby wyrazić siebie. Naturalnie nosi balerinki lub (w zimniejsze dni) niewysokie buciki z białej skóry. Nie lubi się malować. Rzadko, kiedy nałoży na usta różowy błyszczyk lub mało widoczne cienie na powieki. Czasem zakłada również krótką szarą marynarkę pasującą do jej sukienek bez rękawów. Podczas jazdy konno lub na smokach zakłada białe leginsy i zwiewną bluzkę. Spina włosy w kucyk, dzięki czemu kosmyki nie przeszkadzają jej w sporcie.
Ulubiona Lekcja: Jeździectwo, Magia i Łucznictwo
Zmiana Kształt:
Wiek: 14
Królestwo: Światła
Charakter: Kasjopea urodziła się w krainie, gdzie za dnia słońce otula każdego poranka promieniami, a w nocy srebrna łuna bije delikatnym blaskiem od księżyca. Światło - cudowne zjawisko, które zachwyca i onieśmiela... Sprzymierzeńcem jej słońce, przyjacielem księżyc, siostrami gwiazdy. Nauczona delikatności, nieśmiała i tajemnicza. Jej Akademicki Domek na słońcu jest jej azylem, gdzie oddalona od rzeczywistości może poddać się ukochanym marzeniom. Elfka jest niezwykle pracowita, szybko się uczy i wiele rozumie. Wizja dołączenia do akademii na początku była straszna - oddalenie się od swojej krainy, rozstanie z ukochanym światem, gdzie nikt jej nie ograniczał. Pomimo tego rodzina chciała aby Kasjopea, wiecznie z głową w chmurach, wydoroślała, podołała życiu i nie chodziło o wiedzę, ale w szczególności o życie i samodzielność. Wkrótce dziewczyna oswoiła się z myślą wyjazdu, a gdy myślała o akademii to ona zawsze zdawała się być jej coraz bliższa. Wreszcie zaproszono dyrektorkę, która stwierdziła, że Kasjopea to dobry wybór na pilną uczennicę. Wtedy klamka zapadła, a Elfka W duchu nawet po trochu cieszyła się z wyjazdu.Nigdy nie miała prawdziwych przyjaciół oprócz tych, których wyobrażała sobie. Miała wprawdzie kolegów, koleżanki w swej krainie, ale nigdy nie znalazła nikogo komu mogła powierzyć tajemnicę i opowiedzieć o swoich marzeniach i wizjach. Może w akademii spodka kogoś kto naprawdę będzie wart zostania jej przyjaciółką bliską sercu.Zakochana w magii, która wszędzie jej towarzyszy i nigdy nie opuszcza. Doskonalenie jej w akademii było najlepszym wyobrażeniem, a i oczywiście jeździectwo. Mówiono często, że urodziła się na grzbiecie smoka, bo w manewrowaniu, kręceniu salt i innych sztuczkach mało kto mógł jej dorównać i chociaż zazwyczaj spokojna, w siodle na smoku dawała się ponieść wodzom i naprawdę stawała się inną elfką - elfką, która była dzika i powiewna jak szumiący w topolach wiatr...
Styl ubierania się: Styl ubioru nie jest ważny, ważne jest to, aby wyrazić nim swój nastrój, uczucia. Zazwyczaj skromna i nieśmiała elfka preferuje niezbyt bogato zdobione sukienki oraz tuniki koloru fioletu lub morskim. Kwiat bzu lub konwalii we włosy? Oczywiście, cóż za pytanie kwiaty pasują idealnie, aby wyrazić siebie. Naturalnie nosi balerinki lub (w zimniejsze dni) niewysokie buciki z białej skóry. Nie lubi się malować. Rzadko, kiedy nałoży na usta różowy błyszczyk lub mało widoczne cienie na powieki. Czasem zakłada również krótką szarą marynarkę pasującą do jej sukienek bez rękawów. Podczas jazdy konno lub na smokach zakłada białe leginsy i zwiewną bluzkę. Spina włosy w kucyk, dzięki czemu kosmyki nie przeszkadzają jej w sporcie.
Ulubiona Lekcja: Jeździectwo, Magia i Łucznictwo
Zmiana Kształt:
poniedziałek, 25 marca 2013
Od Marimar CD Buruani
- Buruani!- krzyknęłam i podbiegłam do Elficy- Pomocy!- mój głos odbijał się echem od ścian korytarza za kratami.- Rose!
Aż podskoczyła.
- CO!?- była tak samo zdenerwowana jak ja.
- Daj mi jakieś zielsko, które ją obudzi!
< Rose? ;)>
Aż podskoczyła.
- CO!?- była tak samo zdenerwowana jak ja.
- Daj mi jakieś zielsko, które ją obudzi!
< Rose? ;)>
Od Angeliny CD Yami
- Yami?- syknęłam przez zaciśnięte zęby.
- Hm?
- Na prawdę działasz mi na nerwy- kontynuowałam.
Nagle poczułam, że... że... że już nigdy, NIGDY nie chcę jej widzieć. Że ją nienawidzę.
- Zemszczę się.
- Taa... jasne.
"Zobaczysz, zobaczysz... I pożałujesz."
Nagle przypomniałam sobie o zgrabnych dłoniach mojego drugiego wcielenia.
Zacisnęłam powieki i przed oczami stanął mi mój drugi wygląd- kobieta o lśniących, białych włosach.
Otworzyłam oczy i byłam pewna. Zmieniłam się.
Wyślizgnęłam się z kajdanek i znów patrzyłam na Yami jako "ja".
Odwróciłam się od nich.
- Radźcie sobie same.- rzuciłam.
< Yami?>
- Hm?
- Na prawdę działasz mi na nerwy- kontynuowałam.
Nagle poczułam, że... że... że już nigdy, NIGDY nie chcę jej widzieć. Że ją nienawidzę.
- Zemszczę się.
- Taa... jasne.
"Zobaczysz, zobaczysz... I pożałujesz."
Nagle przypomniałam sobie o zgrabnych dłoniach mojego drugiego wcielenia.
Zacisnęłam powieki i przed oczami stanął mi mój drugi wygląd- kobieta o lśniących, białych włosach.
Otworzyłam oczy i byłam pewna. Zmieniłam się.
Wyślizgnęłam się z kajdanek i znów patrzyłam na Yami jako "ja".
Odwróciłam się od nich.
- Radźcie sobie same.- rzuciłam.
< Yami?>
Od Yami CD Angeliny
- ,,Verdwyn in die moerasse van die duisternis, dematerializes.'' -
powiedziałam nagle, a w sztylet Angeliny walnęła fala mroku z podziemi.
Ostrze roztrzaskało się z pięknym, metalicznym brzękiem.
- YAMI! - ryknęła Angelina.
- Jak mówię nie to nie... - wzruszyłam ramionami z uśmiechem.
( Angelina? XD )
- YAMI! - ryknęła Angelina.
- Jak mówię nie to nie... - wzruszyłam ramionami z uśmiechem.
( Angelina? XD )
Od Buruani CD Marimar
Czułam jak złe duchy tego miejsca mnie opętują. To duchy zamordowanych
tu męczeńskich dusz. Krążyły wokół mnie, dotykały przeszywając zimnem.
~ Zginiecie tu…
~ Zostaniecie tu na zawsze…
~ Będziecie takie jak my… ~ szeptały i duchy.
- Zostawcie mnie w spokoju, odejdźcie. – mruczałam. Dobre duchy są za słabe, przegoniono je.
~ Zginiecie…
- Nie!! – wrzasnęłam. Nagle moim ciałem wstrząsnęły dreszcze. Przymknęłam oczy.
- Nie… - szepnęłam i zemdlałam.
<Marimar, Rose?>
~ Zginiecie tu…
~ Zostaniecie tu na zawsze…
~ Będziecie takie jak my… ~ szeptały i duchy.
- Zostawcie mnie w spokoju, odejdźcie. – mruczałam. Dobre duchy są za słabe, przegoniono je.
~ Zginiecie…
- Nie!! – wrzasnęłam. Nagle moim ciałem wstrząsnęły dreszcze. Przymknęłam oczy.
- Nie… - szepnęłam i zemdlałam.
<Marimar, Rose?>
Od Angeliny CD Yami
Miałam już wielką ochotę krzyknąć:
"MAM JEJ DOŚĆ! JESSICA, WEŹ JĄ ODE MNIE!"
W końcu usiadłam na ziemi z miną naburmuszonej księżniczki. Łańcuch pociągnął w dół obie skute elfice.
Wyciągnęłam mój sztylet i spróbowałam otworzyć zamek w moich kajdanach.
- Nie uda ci się...- zaczęła Yami i nagle...
Trzask!
Sztylet pękł.
- Arwena- wyciągnęłam dłoń w jej stronę- Podasz mi sztylet?
Tak zrobiła.
- Ej, co ty robisz!- pisnęła Yami.
Arwena była w tak wielkim szoku, że spytała:
- Ale, co... co ja zrobiłam?- zmarszczyła brwi.
Grzebałam przy zamku i nagle...
< Yami, dasz sobie spokój i napiszesz, że udało mi sie to rozwalić, czy kolejny sztylet pęka?> XD
"MAM JEJ DOŚĆ! JESSICA, WEŹ JĄ ODE MNIE!"
W końcu usiadłam na ziemi z miną naburmuszonej księżniczki. Łańcuch pociągnął w dół obie skute elfice.
Wyciągnęłam mój sztylet i spróbowałam otworzyć zamek w moich kajdanach.
- Nie uda ci się...- zaczęła Yami i nagle...
Trzask!
Sztylet pękł.
- Arwena- wyciągnęłam dłoń w jej stronę- Podasz mi sztylet?
Tak zrobiła.
- Ej, co ty robisz!- pisnęła Yami.
Arwena była w tak wielkim szoku, że spytała:
- Ale, co... co ja zrobiłam?- zmarszczyła brwi.
Grzebałam przy zamku i nagle...
< Yami, dasz sobie spokój i napiszesz, że udało mi sie to rozwalić, czy kolejny sztylet pęka?> XD
Od Yami CD Angeliny
- A wiesz co? - powiedziałam wesoło, przytykając sobie palec wskazujący
do dolnej wargi jak osoba która się nad czymś zastanawia.
- CO? - warknęła Angelina.
- Zastanowiłam się i...
- Puścisz mnie wreszcie? - humor Angeliny chyba wchodził po kawałku w odpowiednie tory.
- Nie, bo wtedy cała konstrukcja puści... - powiedziałam tak miło, że aż złośliwie.
- PUSZCZAJ! - Angelina wrzasnęła na całe gardło, nie wytrzymała, a miecze chyba zamurowało.
- Nie puszczę... - zamknęłam spokojnie oczy i po chwili je otworzyłam - ...Nie puszczę... - powtórzyłam ze stoickim spokojem.
( Angelina? XD )
- CO? - warknęła Angelina.
- Zastanowiłam się i...
- Puścisz mnie wreszcie? - humor Angeliny chyba wchodził po kawałku w odpowiednie tory.
- Nie, bo wtedy cała konstrukcja puści... - powiedziałam tak miło, że aż złośliwie.
- PUSZCZAJ! - Angelina wrzasnęła na całe gardło, nie wytrzymała, a miecze chyba zamurowało.
- Nie puszczę... - zamknęłam spokojnie oczy i po chwili je otworzyłam - ...Nie puszczę... - powtórzyłam ze stoickim spokojem.
( Angelina? XD )
Od Marimar CD Rose
Wzruszyłam ramionami. Chciałam spytać "co to jest?", ale nie miałam na to siły ani ochoty.
Pomimo krótkiej wesołej chwili znowu ogarnął nas beznadziejny nastrój.
- Myślicie, że kiedyś się stąd wydostaniemy?- spytała po chwili Rose.
- Nie. Nigdy- odfuknęłam. Nie miałam nastroju by odpowiadać na takie pytania.
Zapadła chwila ciszy.
- One są wszędzie- szeptała Buruani i powoli zaczęła unosić się nad ziemią, siedząc po turecku- Są wszędzie... Nie! Nie! Odejdźcie! Zostawcie mnie w spokoju!
Spojrzałam przerażona na Rose.
- Eee... Buruani?- powoli wstałam.
- Nie! Proszę...- jej głos zmienił się z agresywnego we wręcz płaczliwy-... proszę... zostawcie mnie... zostawcie!
- Buruani!- krzyknęła Rose.
- Obudź się z tego transu! Potrafisz odegnać te duchy!- dodałam.
- Są... są wszędzie...- jej głos... była przerażona...- Tu jest... jest... Ta-tak zimno...
- Buruani!
Na jaj czarnych włosach powoli zaczął opadać szron, a krople potu, które lśniły na jej czole powoli zamieniały się w lód.
- Buruani!
< Buruani? Jak tam? ;P>
Pomimo krótkiej wesołej chwili znowu ogarnął nas beznadziejny nastrój.
- Myślicie, że kiedyś się stąd wydostaniemy?- spytała po chwili Rose.
- Nie. Nigdy- odfuknęłam. Nie miałam nastroju by odpowiadać na takie pytania.
Zapadła chwila ciszy.
- One są wszędzie- szeptała Buruani i powoli zaczęła unosić się nad ziemią, siedząc po turecku- Są wszędzie... Nie! Nie! Odejdźcie! Zostawcie mnie w spokoju!
Spojrzałam przerażona na Rose.
- Eee... Buruani?- powoli wstałam.
- Nie! Proszę...- jej głos zmienił się z agresywnego we wręcz płaczliwy-... proszę... zostawcie mnie... zostawcie!
- Buruani!- krzyknęła Rose.
- Obudź się z tego transu! Potrafisz odegnać te duchy!- dodałam.
- Są... są wszędzie...- jej głos... była przerażona...- Tu jest... jest... Ta-tak zimno...
- Buruani!
Na jaj czarnych włosach powoli zaczął opadać szron, a krople potu, które lśniły na jej czole powoli zamieniały się w lód.
- Buruani!
< Buruani? Jak tam? ;P>
Od Angeliny CD Yami
- Dzięki, że im powiedziałaś, że będę działać!- mruknęłam.
- A nie będziesz?
- NIE! BO ONE MIAŁY NAWET NIE ZAUWAŻYĆ, ŻE MANIPULUJE, CHOLERA!- fuknęłam szeptem, więc Miecze tego nie usłyszały, ale myślę, że byłam stanowcza.
- No... Sorry, ale nie, nie zdejmę zaklęcia!
Zacisnęłam zęby i pięści.
- Yami?
- Hmm?...
- Masz. Mnie. ROZKUĆ!- wybuchnęłam.
- NIE!
Byłam zdenerwowana już nie na żarty. Ale no co! To był już szczyt!
- Yami?
- Hmm?...
- ROZKUJ MNIE!
< Czy moje argumenty do Ciebie przemawiają, Elfico Mroku? ;)>
- A nie będziesz?
- NIE! BO ONE MIAŁY NAWET NIE ZAUWAŻYĆ, ŻE MANIPULUJE, CHOLERA!- fuknęłam szeptem, więc Miecze tego nie usłyszały, ale myślę, że byłam stanowcza.
- No... Sorry, ale nie, nie zdejmę zaklęcia!
Zacisnęłam zęby i pięści.
- Yami?
- Hmm?...
- Masz. Mnie. ROZKUĆ!- wybuchnęłam.
- NIE!
Byłam zdenerwowana już nie na żarty. Ale no co! To był już szczyt!
- Yami?
- Hmm?...
- ROZKUJ MNIE!
< Czy moje argumenty do Ciebie przemawiają, Elfico Mroku? ;)>
Od Rose CD Marimar
Nauczycielka zmęła w ustach przekleństwo a ja nie mogąc powstrzymać
uśmiechu odwróciłam się i zaczęłam ,,wzrastać'' jakąś małą roślinkę,
która wyjrzała z pomiędzy desek.
-Fajnie to rozegrałaś.-powiedziałam do Marimar kiedy zostałyśmy same.
-Dzięki. Tak sobie myślałam, że jak na taką jędzę buźkę ma trochę za ładną.-odparła. Zachichotałyśmy.
-O tak. Zdecydowanie.-wtrąciła się Buruani. Znowu zachichotałyśmy.
-Proszę.-powiedziałam po chwili podając im kawałki świeżo ,,wyrośniętej'' roślinki. Jadłyśmy w milczeniu. Jadłyśmy. Źle powiedziane. Łyknęłyśmy tylko ponieważ roślinki było na jeden gryz dla każdej. Wolałam nie myśleć o tym, że roślinki przestaną rosnąć. Co prawda mogę zmienić się w pumę, ale co to da? Nie przykładałam się do magii i nie przeteleportuję się do lasu i z powrotem. Całkiem nieświadomie odwinęłam listek i na podłogę wypadła moja kulka. Szybko złapałam ją i na powrót zawinęłam w palmę. Dziewczyny spojrzały na mnie.
-Co?-zapytałam.
Marimar? Buruani?
-Fajnie to rozegrałaś.-powiedziałam do Marimar kiedy zostałyśmy same.
-Dzięki. Tak sobie myślałam, że jak na taką jędzę buźkę ma trochę za ładną.-odparła. Zachichotałyśmy.
-O tak. Zdecydowanie.-wtrąciła się Buruani. Znowu zachichotałyśmy.
-Proszę.-powiedziałam po chwili podając im kawałki świeżo ,,wyrośniętej'' roślinki. Jadłyśmy w milczeniu. Jadłyśmy. Źle powiedziane. Łyknęłyśmy tylko ponieważ roślinki było na jeden gryz dla każdej. Wolałam nie myśleć o tym, że roślinki przestaną rosnąć. Co prawda mogę zmienić się w pumę, ale co to da? Nie przykładałam się do magii i nie przeteleportuję się do lasu i z powrotem. Całkiem nieświadomie odwinęłam listek i na podłogę wypadła moja kulka. Szybko złapałam ją i na powrót zawinęłam w palmę. Dziewczyny spojrzały na mnie.
-Co?-zapytałam.
Marimar? Buruani?
Od Yami CD Angeliny
- To powiedz im to skuta, to zaklęcie działa raz, nie uwolnię was. Moje
jeszcze zawsze uwięzić miecze w potrzasku... - uśmiechnęłam się
złowieszczo - Jestem po prostu zapobiegawcza, tyle... Powiedz tak jak
stoisz, bo jak będzie trzeba to nie będę mogła ratować sytuacji... Więc?
- uśmiechnęłam się tak miło, że aż denerwująco do Jessicy. Uwielbiam
denerwować innych.
( Jessica? Angelina? )
( Jessica? Angelina? )
niedziela, 24 marca 2013
Od Koral CD Narii
Drzwi zaskrzypiały i otworzyły się a przed nami stanęła scena... przez którą na chwilę stanęło mi serce? Nie... Tam nic nie było.
Zwykła drewniana chatka... I nic więcej.
- Nic tu nie ma- zauważyłam.- Jeden mały pokój zrobiony w całości z drewna. Trzy okna i.... nic.
Narii zmarszczyła brwi.
- Myślałam, że coś tu będzie... Sprawdźmy! Może coś tu jest, ale... na razie nic nie wiedzimy?...
Wzruszyłam ramionami.
Po dokładnym zbadaniu domku, ruszyłam w stronę drzwi.
- Gdzie idziesz?!- pisnęła Elfica Powietrza.
- Nic tu niema... Wracajmy...
- Może masz rację...
Kiedy obie spojrzałyśmy na drzwi, one... zatrzasnęły się... Cały czas były otwarte, a teraz...
- Co to było!?- krzyknęłam.
- Spokojnie... To pewnie tylko wiatr.
Spojrzałam za siebie.
- Na-na-n-na-narii!- krzyknęłam.
Elfica odwróciła się i zobaczyła... Stosy kości. Kościotrupy.
- Co... to jest?- przeraziłam się nie na żarty.
- Oni... oni wszyscy umarli tu z głodu. Bo drzwi się zamknęły- powiedziała Narii.
Nagle przed nami uniosły się kości...Czaszki i kości udowe. Wisiały w powietrzu tworząc napis:
"NIE WYDOSTANIECIE SIĘ Z TOND,
ZGINIECIE JAK WSZYSCY."
< Narii?>
Zwykła drewniana chatka... I nic więcej.
- Nic tu nie ma- zauważyłam.- Jeden mały pokój zrobiony w całości z drewna. Trzy okna i.... nic.
Narii zmarszczyła brwi.
- Myślałam, że coś tu będzie... Sprawdźmy! Może coś tu jest, ale... na razie nic nie wiedzimy?...
Wzruszyłam ramionami.
Po dokładnym zbadaniu domku, ruszyłam w stronę drzwi.
- Gdzie idziesz?!- pisnęła Elfica Powietrza.
- Nic tu niema... Wracajmy...
- Może masz rację...
Kiedy obie spojrzałyśmy na drzwi, one... zatrzasnęły się... Cały czas były otwarte, a teraz...
- Co to było!?- krzyknęłam.
- Spokojnie... To pewnie tylko wiatr.
Spojrzałam za siebie.
- Na-na-n-na-narii!- krzyknęłam.
Elfica odwróciła się i zobaczyła... Stosy kości. Kościotrupy.
- Co... to jest?- przeraziłam się nie na żarty.
- Oni... oni wszyscy umarli tu z głodu. Bo drzwi się zamknęły- powiedziała Narii.
Nagle przed nami uniosły się kości...Czaszki i kości udowe. Wisiały w powietrzu tworząc napis:
"NIE WYDOSTANIECIE SIĘ Z TOND,
ZGINIECIE JAK WSZYSCY."
< Narii?>
Od Marimar CD Buruani
Dwie postacie w kapturach podeszły do krat tak blisko, że gdybym chciała mogłabym uderzyć jedno z nich pięścią w twarz.
Nagle jedna postać podeszła jeszcze bliżej, jakby chciała przecisnąć się przez kraty. Przełożyła przez nie dłoń i zagrzechotała mi nad głową kluczami.
- Chcecie je, prawda?- rozległ się kobiecy głos przepełniony... dziwnym uczuciem. Jakby cieszyła się widząc, że cierpimy.
Zamachnęłam się ręką leniwie, ale nic to nie dało. Tak jak zwykle zdążyła zabrać dłoń.
Zrzuciła kaptur, a ja ujrzałam tą krzywą, uśmiechniętą buźkę Kerr.
- Ty... Glizdo!- usłyszałam głos oburzonej Buruani.
Uciszyłam ją gestem ręki.
- Spokojnie- nadal leżałam na plecach. Odwróciłam lekko głowę, w stronę nauczycielki- Och, Kerr... kiedy Ci się to znudzi?- spytałam znużonym tonem.
Z doświadczenia wiedziałam, że złość, smutek i krzyki nic nie zdziałają. W ten sposób można tylko jej pokazać, że osiągnęła to co chciała. Ale pokazując jej, że jestem znudzona i nie chce mi się jej dłużej oglądać, dałam jej do zrozumienia, że mało mnie obchodzi, co ona mówi, czy robi.
- Och! Chyba nigdy moja droga!- zdenerwowała się.
- Kochanie, spokojnie- druga postać zrzuciła kaptur.
- Tak wiem, Javier, wybacz- ich usta złączyły się w krótkim pocałunku.
Przewróciłam oczami nie chcąc ich oglądać.
- No już! Koniec przedstawienia!- krzyknęłam.
- Coś ci nie pasuje?- ofuknęła mnie Kerr.
Włożyłam tyle siły ile się dało, w to by jak najbardziej ogrzać kamyczek, który unosił się nad moją dłonią. W jednej chwili zmienił się w ciekły ogień, lawę, jeszcze bardziej parzącą niż cokolwiek co istnieje.
Wstałam starając się kierować wszystkie moje złe uczucia na kamyczku, co czyniło go jeszcze cieplejszym.
- No, co?- odezwała się Kerr- Zdenerwowałaś się, co dzie...- nie skończyła, bo cisnęłam jej w twarz tym, co miałam pod ręką- Aach! Moja twarz!- krzyczała.
Spojrzałam na dziewczyny. Na ich twarzach mały się blade uśmiechy, ale ja patrzyłam na to nie wzruszona!
- Spokojnie, Kerr... Wszytko będzie dobrze...- Javier próbował odlepić od jej policzka zastygającą już "maskę".
- Dobrze?! DOBRZE!?
W końcu zlitowałam się nad nauczycielką i używając swojej mocy znowu rozgrzałam kamień.
- Aaach! CO TY ROBISZ, JĘDZO!!- krzyknęła.
- Ratuję twoją "śliczną buźkę".
"Ukształtowałam" ranę tak by, kiedy się zagoi nie było różnicy w jej wyglądzie i odsunęłam od niej kamień.
- Ty... ty...- słowo którego później użyła... Ponieważ jestem kulturalna, nie wymawiam i nie piszę takich słów.
Zaczęli odchodzić kiedy krzyknęłam.
- Te, Kerr!
Odwróciła się.
- Mam nadzieję, że nauczyłaś się, że za mną nie wolno zadzierać- uśmiechnęłam się chytrze.
Znów się położyłam i podniosłam kolejny kamień.
< Buruani, Rose? Jesteście w szoku? ;)>
Nagle jedna postać podeszła jeszcze bliżej, jakby chciała przecisnąć się przez kraty. Przełożyła przez nie dłoń i zagrzechotała mi nad głową kluczami.
- Chcecie je, prawda?- rozległ się kobiecy głos przepełniony... dziwnym uczuciem. Jakby cieszyła się widząc, że cierpimy.
Zamachnęłam się ręką leniwie, ale nic to nie dało. Tak jak zwykle zdążyła zabrać dłoń.
Zrzuciła kaptur, a ja ujrzałam tą krzywą, uśmiechniętą buźkę Kerr.
- Ty... Glizdo!- usłyszałam głos oburzonej Buruani.
Uciszyłam ją gestem ręki.
- Spokojnie- nadal leżałam na plecach. Odwróciłam lekko głowę, w stronę nauczycielki- Och, Kerr... kiedy Ci się to znudzi?- spytałam znużonym tonem.
Z doświadczenia wiedziałam, że złość, smutek i krzyki nic nie zdziałają. W ten sposób można tylko jej pokazać, że osiągnęła to co chciała. Ale pokazując jej, że jestem znudzona i nie chce mi się jej dłużej oglądać, dałam jej do zrozumienia, że mało mnie obchodzi, co ona mówi, czy robi.
- Och! Chyba nigdy moja droga!- zdenerwowała się.
- Kochanie, spokojnie- druga postać zrzuciła kaptur.
- Tak wiem, Javier, wybacz- ich usta złączyły się w krótkim pocałunku.
Przewróciłam oczami nie chcąc ich oglądać.
- No już! Koniec przedstawienia!- krzyknęłam.
- Coś ci nie pasuje?- ofuknęła mnie Kerr.
Włożyłam tyle siły ile się dało, w to by jak najbardziej ogrzać kamyczek, który unosił się nad moją dłonią. W jednej chwili zmienił się w ciekły ogień, lawę, jeszcze bardziej parzącą niż cokolwiek co istnieje.
Wstałam starając się kierować wszystkie moje złe uczucia na kamyczku, co czyniło go jeszcze cieplejszym.
- No, co?- odezwała się Kerr- Zdenerwowałaś się, co dzie...- nie skończyła, bo cisnęłam jej w twarz tym, co miałam pod ręką- Aach! Moja twarz!- krzyczała.
Spojrzałam na dziewczyny. Na ich twarzach mały się blade uśmiechy, ale ja patrzyłam na to nie wzruszona!
- Spokojnie, Kerr... Wszytko będzie dobrze...- Javier próbował odlepić od jej policzka zastygającą już "maskę".
- Dobrze?! DOBRZE!?
W końcu zlitowałam się nad nauczycielką i używając swojej mocy znowu rozgrzałam kamień.
- Aaach! CO TY ROBISZ, JĘDZO!!- krzyknęła.
- Ratuję twoją "śliczną buźkę".
"Ukształtowałam" ranę tak by, kiedy się zagoi nie było różnicy w jej wyglądzie i odsunęłam od niej kamień.
- Ty... ty...- słowo którego później użyła... Ponieważ jestem kulturalna, nie wymawiam i nie piszę takich słów.
Zaczęli odchodzić kiedy krzyknęłam.
- Te, Kerr!
Odwróciła się.
- Mam nadzieję, że nauczyłaś się, że za mną nie wolno zadzierać- uśmiechnęłam się chytrze.
Znów się położyłam i podniosłam kolejny kamień.
< Buruani, Rose? Jesteście w szoku? ;)>
Od Narii CD Koral
Westchnęłam cicho pogrąrzajac się w zamyslenia. Drugie wiezienie mogło
by być dosłownie wszedzie. Na pewno nie zrobili go zbyt blisko
pierwszego, bo to by było bez sensu. Aaaah. To wszystko jest jakieś
bezsensu. Przesunęłam wzrok na zachodzace słońce. Piekne, żółte słońce,
które przez cały dzień daje światło, teraz zachodzi za horyzontem ziemi
by ponownie wstać jutro oświecajac znów tereny swoim światłem. Nabrałam
powoli powietrza i po chwili tak samo wolno je wypusciłam. Puknęłam
lekko Koral. Elfica zwróciła na mnie swój wzrok. Uśmiechnełam sie lekko
i chcąc nie chcąc podniosłam sie na wpoł wstajac. Byłam pochylona nad
Koral, która po chwili tak samo jak ja stała na jednej z gałęzi drzewa.
-Stanie i myślenie nic nie pomoze-powiedziłam obracajac sie szybko wokół własnej osi.
-To w droge-powiedziałam spokojnie Koral. W moim obkrecaniu sie zatrzymałam sie na chwile jakby zamierajac. Zerknełam na nia bez wyrazu twarzy.
-Start-szepnęłam i skoczyłam lekko w dół obijajac stojace mi na drodze gałęzie. Leciałam jak pocisk ale bardzie lekki w tym przypadku. Po chwili obok mnie pojawiła sie Koral. Zerknełam na nią radosnie. Zlapałam ja za reke i lecialiśmy razem nad ziemią. Dosyć nisko sie unosiliśmy, bo nie mogłam podnieśc wysoko zbyt duzego cieżaru. Jednak wiatr, który wiał w strone w która my leciałysmy pomagał nad niesamowicie. Kierowałam nad do Magicznego Lasu. Lot był przewspaniały. Słonce i różowe niebo, które wygladało jak z najpiekniejszej bajki. Gdy dotarłysmy nad skraj lasu zniżyłam lot. Przelatywałam obok drzew, które o dziwo wygladało nietypowo. Rozgladałam sie za jakoś chatką. Mało jest chatek w lesie jednak była ona napewno w kororach, w których tak cieżko je rozróznić.
-Patrz-usłyszłam głos Korla i zobaczyłam jej wyciagnietą reke wskazujaca kierunek. Poleciałam szybciej. Po chwili stałyśmy przed wspaniale wygladajacym domkiem. Był moim zdaniem lekko zakrzywiony czego nie potrafiłam zrozumieć.
-Chodzmy-usmiechnęłam sie zapiac za klamke. Drzwi ze skrzypem otworzyły się.
(Koral? Co skrywa chatka w lesie?)
-Stanie i myślenie nic nie pomoze-powiedziłam obracajac sie szybko wokół własnej osi.
-To w droge-powiedziałam spokojnie Koral. W moim obkrecaniu sie zatrzymałam sie na chwile jakby zamierajac. Zerknełam na nia bez wyrazu twarzy.
-Start-szepnęłam i skoczyłam lekko w dół obijajac stojace mi na drodze gałęzie. Leciałam jak pocisk ale bardzie lekki w tym przypadku. Po chwili obok mnie pojawiła sie Koral. Zerknełam na nią radosnie. Zlapałam ja za reke i lecialiśmy razem nad ziemią. Dosyć nisko sie unosiliśmy, bo nie mogłam podnieśc wysoko zbyt duzego cieżaru. Jednak wiatr, który wiał w strone w która my leciałysmy pomagał nad niesamowicie. Kierowałam nad do Magicznego Lasu. Lot był przewspaniały. Słonce i różowe niebo, które wygladało jak z najpiekniejszej bajki. Gdy dotarłysmy nad skraj lasu zniżyłam lot. Przelatywałam obok drzew, które o dziwo wygladało nietypowo. Rozgladałam sie za jakoś chatką. Mało jest chatek w lesie jednak była ona napewno w kororach, w których tak cieżko je rozróznić.
-Patrz-usłyszłam głos Korla i zobaczyłam jej wyciagnietą reke wskazujaca kierunek. Poleciałam szybciej. Po chwili stałyśmy przed wspaniale wygladajacym domkiem. Był moim zdaniem lekko zakrzywiony czego nie potrafiłam zrozumieć.
-Chodzmy-usmiechnęłam sie zapiac za klamke. Drzwi ze skrzypem otworzyły się.
(Koral? Co skrywa chatka w lesie?)
Od Burauni: c.d. Marimar
Siedziałam w kącie, w cieniu. Duchy otaczały mnie i coś do mnie mówiły,
ale ich nie słuchałam. Miałam opuszczoną głowę, a kurtyna włosów
przesłaniała mi twarz. „Jak ja mogłam dać się złapać? Jak jakiś
niedoświadczony szczeniak.” Rugałam się w myślach. Przeżyłam dziesiątki
buntów, setki bitew, tysiące potyczek. A załatwiło mnie kilku pachołków i
wtrąciło do lochów. Jak?!
Nagle jeden duch dotknął mojego ramienia, aż poczułam gęsią skórkę. Podniosłam wzrok. To był Benjamin, zabity w trakcie jednego z buntów, który mnie strzegł odkąd mnie porwali.
~ Nadchodzą ~ powiedział. Strażnicy. Mieli zasłonięte twarze, nie mogłyśmy ich rozpoznać, ale przychodzili od czasu do czasu.
- Idą. – oświadczyłam beznamiętnym tonem. Ben miał rację. Już po chwili za kratą ujawniły się trzy postacie w ciemnych strojach i czarnych maskach na twarzy. Przyglądali nam się przez chwilę w milczeniu. „O co im chodzi…?” zastanawiałam się.
~ Pewnie chcą się nacieszyć zdobyczą ~podsunął Ben. Duchy czytają mi w myślach; tak się głównie porozumiewamy. Ale czasem to wkurza. Jak na przykład teraz. „Błagam, Ben, daruj sobie” mruknęłam w myślach.
~ Sorki, że żyję ~ mruknął. Uśmiechnęłam się prawie niezauważalnie. „Ty nie żyjesz” pomyślałam. Rzucił mi piorunujące spojrzenie i się zdematerializował. W tym czasie jeden ze strażników zabrzęczał kluczami. Co oni kombinują…?
<Marimar, Rose, dokończycie?>
Nagle jeden duch dotknął mojego ramienia, aż poczułam gęsią skórkę. Podniosłam wzrok. To był Benjamin, zabity w trakcie jednego z buntów, który mnie strzegł odkąd mnie porwali.
~ Nadchodzą ~ powiedział. Strażnicy. Mieli zasłonięte twarze, nie mogłyśmy ich rozpoznać, ale przychodzili od czasu do czasu.
- Idą. – oświadczyłam beznamiętnym tonem. Ben miał rację. Już po chwili za kratą ujawniły się trzy postacie w ciemnych strojach i czarnych maskach na twarzy. Przyglądali nam się przez chwilę w milczeniu. „O co im chodzi…?” zastanawiałam się.
~ Pewnie chcą się nacieszyć zdobyczą ~podsunął Ben. Duchy czytają mi w myślach; tak się głównie porozumiewamy. Ale czasem to wkurza. Jak na przykład teraz. „Błagam, Ben, daruj sobie” mruknęłam w myślach.
~ Sorki, że żyję ~ mruknął. Uśmiechnęłam się prawie niezauważalnie. „Ty nie żyjesz” pomyślałam. Rzucił mi piorunujące spojrzenie i się zdematerializował. W tym czasie jeden ze strażników zabrzęczał kluczami. Co oni kombinują…?
<Marimar, Rose, dokończycie?>
sobota, 23 marca 2013
Od Angeliny CD Finroda
Zmarszczyłam brwi.
- Widzę, że skrywasz dużo tajemnic- uśmiechnęłam się i usiadłam mu na grzbiecie- Mówisz, że pracownia alchemiczna tak?
Skinął... łbem i wzbił się w powietrze.
- Jako smok umiesz mówić?
Znów usłyszałam ten jego serdeczny śmiech.
- Oczywiście.
Uśmiechnęłam się.
- Opowiesz mi tą historię o zwierciadle?- spytałam.
- Nie znasz jej?
Pokręciłam głową, ale on nie mógł tego zobaczysz. Miałam nadzieję, że moje milczenie odpowie samo za siebie.
< Finrodzie?>
- Widzę, że skrywasz dużo tajemnic- uśmiechnęłam się i usiadłam mu na grzbiecie- Mówisz, że pracownia alchemiczna tak?
Skinął... łbem i wzbił się w powietrze.
- Jako smok umiesz mówić?
Znów usłyszałam ten jego serdeczny śmiech.
- Oczywiście.
Uśmiechnęłam się.
- Opowiesz mi tą historię o zwierciadle?- spytałam.
- Nie znasz jej?
Pokręciłam głową, ale on nie mógł tego zobaczysz. Miałam nadzieję, że moje milczenie odpowie samo za siebie.
< Finrodzie?>
Od Finroda CD Angeliny
Zaśmiałem się cicho.
- Powiedz, czemu chciałaś mnie zabić? - powiedziałem.
- Ja... Tak właściwie... Nie wiem... - elfka malała w oczach - ...Przepraszam... - szepnęła.
- Dobrze, przeprosiny przyjęte, ale pamiętaj, że mnie nie da się zabić. Jestem na pół elfem, na pół duchem...
Dziewczyna otworzyła szerzej oczy.
- D-Duchem? - zaczęła się jąkać, na co jeszcze szerzej się uśmiechnąłem. Pstryknąłem palcami i zniknąłem na chwilę z miejsca w którym stałem. Bezszelestnie stanąłem za Angeliną w mojej pierwotnej postaci blond-włosego elfa w misternie uszytym zielonym ubraniu.
- Właśnie, duchem, ale tym dobrym... - powiedziałem do niej, a ona aż odskoczyła.
- Nie strasz mnie!
- Nie straszę cię... - zacząłem się serdecznie śmiać - ...Wiesz, że nie musiałem cię tak naprawdę pytać o imię, bo ja znam imię każdej osoby którą widzę?
Angelina otworzyła szerzej oczy.
- Ale co ty tak właściwie tu robisz? - spytała.
- Słyszałem, że jest tu Akademia Wybranych elfic i macie walczyć z... Nieważne, macie walczyć z waszymi słabościami... - powiedziałem hardo przypominając sobie, co mówiła Espi jakieś sto lat temu ,,Wybrane które przyjdą tu za jeden wiek nie mogą wiedzieć na czym dokładnie polega ich misja, dopóki sama im tego nie wyjawię''.
- Ach no tak... A co maja nasze słabości do twojego pobytu tutaj? - drążyła dalej Angelina. Okazałem jej swą cierpliwość.
- To, że jako ''duch opiekun'' mogę wam pomóc, jest już nawet jedna ofiara moich działań uszczęśliwiających...
- Kto? - elfica ziemi.
- Yami. Znasz ją. Nie musisz mi mówić, że się jej boisz, ona nie jest zła tylko gdybyś przeżywała w dzieciństwie takie katowanie oraz cierpienia jak ona też miałabyś demona w oczach. Ta dziewczyna miała i ma cudne niebieskie oczy, były takiej barwy jakiej były, bo chodziła cały czas zła, od tak. Zło zabierało jej sprzed nich piękno świata. Znasz historię o lustrze ukazującym świat w złych barwach? To właśnie było coś takiego. A tak w ogóle, to chciałabyś zobaczyć moją pracownię alchemiczną? - spytałem się efki, po czym przybrałem postać smoka.
( Angelina? )
- Powiedz, czemu chciałaś mnie zabić? - powiedziałem.
- Ja... Tak właściwie... Nie wiem... - elfka malała w oczach - ...Przepraszam... - szepnęła.
- Dobrze, przeprosiny przyjęte, ale pamiętaj, że mnie nie da się zabić. Jestem na pół elfem, na pół duchem...
Dziewczyna otworzyła szerzej oczy.
- D-Duchem? - zaczęła się jąkać, na co jeszcze szerzej się uśmiechnąłem. Pstryknąłem palcami i zniknąłem na chwilę z miejsca w którym stałem. Bezszelestnie stanąłem za Angeliną w mojej pierwotnej postaci blond-włosego elfa w misternie uszytym zielonym ubraniu.
- Właśnie, duchem, ale tym dobrym... - powiedziałem do niej, a ona aż odskoczyła.
- Nie strasz mnie!
- Nie straszę cię... - zacząłem się serdecznie śmiać - ...Wiesz, że nie musiałem cię tak naprawdę pytać o imię, bo ja znam imię każdej osoby którą widzę?
Angelina otworzyła szerzej oczy.
- Ale co ty tak właściwie tu robisz? - spytała.
- Słyszałem, że jest tu Akademia Wybranych elfic i macie walczyć z... Nieważne, macie walczyć z waszymi słabościami... - powiedziałem hardo przypominając sobie, co mówiła Espi jakieś sto lat temu ,,Wybrane które przyjdą tu za jeden wiek nie mogą wiedzieć na czym dokładnie polega ich misja, dopóki sama im tego nie wyjawię''.
- Ach no tak... A co maja nasze słabości do twojego pobytu tutaj? - drążyła dalej Angelina. Okazałem jej swą cierpliwość.
- To, że jako ''duch opiekun'' mogę wam pomóc, jest już nawet jedna ofiara moich działań uszczęśliwiających...
- Kto? - elfica ziemi.
- Yami. Znasz ją. Nie musisz mi mówić, że się jej boisz, ona nie jest zła tylko gdybyś przeżywała w dzieciństwie takie katowanie oraz cierpienia jak ona też miałabyś demona w oczach. Ta dziewczyna miała i ma cudne niebieskie oczy, były takiej barwy jakiej były, bo chodziła cały czas zła, od tak. Zło zabierało jej sprzed nich piękno świata. Znasz historię o lustrze ukazującym świat w złych barwach? To właśnie było coś takiego. A tak w ogóle, to chciałabyś zobaczyć moją pracownię alchemiczną? - spytałem się efki, po czym przybrałem postać smoka.
( Angelina? )
Od Marimar- Nie poddam się!
Leżałam na plecach, na zimnej, wilgotnej podłodze. Unosiłam lekko dłoń do góry, a nad nią unosił się mały kamyczek. Kiedy tylko zechciałam zmieniał się w lawę, tylko to dawało nam ciepło i światło. Jednak nie tylko ja przyczyniłam się do tego, że jeszcze żyłyśmy.
Rose raz na jakiś czas udawało się zmusić jakąś jadalną roślinkę do wyrośnięcia między deskami w więzieniu. Dzięki temu udawało nam się coś zjeść, a w takich roślinach jest woda... Nic nie wskazywało, że miałybyśmy skończyć jak Maylie, Annie, czy Celest.
Buruani z kolei potrafiła kontaktować się z duchami, które przynosiły nam informacje z zewnątrz... Wiedziałyśmy, że niejakie Koral oraz Narii natrafiły na naszą wskazówkę i pierwsze więzienie.
Jeśli jesteście bardziej spostrzegawczy, zwróciliście uwagę, na to, że inicjał M. (Maylie) znalazł się na... grobie... ale przy "ciepłych słowach" nie było mojego inicjału...
Może zacznę od początku...
Cześć, jestem Marimar, ale wiele osób mówi do mnie Avery. Mój ojciec pochodzi z Królestwa Ziemi, tak, tak! To ja! Córka króla!.... z nieprawego łoża... Moja matka pochodzi z Królestwa Ognia. jak pewnie się spodziewacie: zazdrosna żona króla wygnała mnie i moją matkę... Dorosłam więc w rodzinnej wiosce mojej mamy.
Kiedy dostałam list od dyrektorki pomyślałam "Super! Nie mogę się doczekać!"... Na początku było super, poznałam wiele fajnych przyjaciółek, kłóciłam się z Kerr i Javierem... Aż w końcu... dyro powiedziała nam o wojnie z gigantami... I wtedy zaczęły się bunty. przestałyśmy przykładać się do nauki, a potem... Zamknęła nas. Miałyśmy trzy więzienia. Pod moim domkiem, na dnie jeziora i tu... a to "tu" przekracza wszelkie wyobrażenia.
< Rose, Buruani? Dodacie coś?>
Rose raz na jakiś czas udawało się zmusić jakąś jadalną roślinkę do wyrośnięcia między deskami w więzieniu. Dzięki temu udawało nam się coś zjeść, a w takich roślinach jest woda... Nic nie wskazywało, że miałybyśmy skończyć jak Maylie, Annie, czy Celest.
Buruani z kolei potrafiła kontaktować się z duchami, które przynosiły nam informacje z zewnątrz... Wiedziałyśmy, że niejakie Koral oraz Narii natrafiły na naszą wskazówkę i pierwsze więzienie.
Jeśli jesteście bardziej spostrzegawczy, zwróciliście uwagę, na to, że inicjał M. (Maylie) znalazł się na... grobie... ale przy "ciepłych słowach" nie było mojego inicjału...
Może zacznę od początku...
Cześć, jestem Marimar, ale wiele osób mówi do mnie Avery. Mój ojciec pochodzi z Królestwa Ziemi, tak, tak! To ja! Córka króla!.... z nieprawego łoża... Moja matka pochodzi z Królestwa Ognia. jak pewnie się spodziewacie: zazdrosna żona króla wygnała mnie i moją matkę... Dorosłam więc w rodzinnej wiosce mojej mamy.
Kiedy dostałam list od dyrektorki pomyślałam "Super! Nie mogę się doczekać!"... Na początku było super, poznałam wiele fajnych przyjaciółek, kłóciłam się z Kerr i Javierem... Aż w końcu... dyro powiedziała nam o wojnie z gigantami... I wtedy zaczęły się bunty. przestałyśmy przykładać się do nauki, a potem... Zamknęła nas. Miałyśmy trzy więzienia. Pod moim domkiem, na dnie jeziora i tu... a to "tu" przekracza wszelkie wyobrażenia.
< Rose, Buruani? Dodacie coś?>
Od Angeliny
Spacerowałam przy granicy Mrocznego Lasu. Wyciągałam rękę w stronę drzew, a koniuszki moich palców lekko muskały korę.
"Mogłabym tak spacerować przez wieczność..."- pomyślałam, kiedy...
Nagle ujrzałam małą rzeczkę wijącą się wśród roślin. Woda wypływała z lasu.
Nagle cały lęk związany z ewentualnym zgubieniem się w ciemności... zniknął. Po prostu będę iść wzdłuż strumienia.
Szybko przekroczyłam granicę mroku i prędko pobiegłam... jak najdalej.
Nagle, kiedy nie widziałam już granicy światła i mroku, spojrzałam w bok i ujrzałam drzewo, którego szubek stykał się z ziemią, tworząc coś na kształt łuku. Oczarowana, głupio i bezmyślnie, odbiegłam od strumyka i przeszłam przez "łuk" i nagle...
Znalazłam się w zupełnie innym miejscu! To chyba był Las Magii... Czy możliwe, żebym się prze teleportowała?...
- Kim jesteś?- odezwał się ktoś stojący za mną.
W przerażeniu odwróciłam się i ujrzałam pięknego chłopaka... Wyglądał na 16, góra 17 lat. Jego skóra była niebieska, a oczy- piękne. Wyglądał na elfa Wody, albo Powietrza. Jednak wolałam nie pokazywać mu, że mi się podoba.
- Pytanie brzmi, kim ty jesteś?- wyciągnęłam sztylet, który zawsze noszę ze sobą.
Nie przestraszył się. Nie pokazywał żadnych emocji.
- Spróbuj- pospieszył mnie.
Podsunęłam mu do gardła miecz. Wcale nie chciałam zadać ciosu... Właściwie... teraz jak o ty myślę, to nie wiem co chciałam zrobić...
Kiedy tylko zimna stal dotknęła jego błękitnej skóry on zmienił się w niebieski dym, który uciekł i z powrotem zmaterializował się w inny miejscu.
- Jestem Finrod. Może porozmawiamy normalnie?
Skinęłam głową z szeroko otwartymi oczami.
- Angelina- nie potrafiłam wydusić nic więcej niż ten zgłuszony szept.
< Finrod? ;)>
"Mogłabym tak spacerować przez wieczność..."- pomyślałam, kiedy...
Nagle ujrzałam małą rzeczkę wijącą się wśród roślin. Woda wypływała z lasu.
Nagle cały lęk związany z ewentualnym zgubieniem się w ciemności... zniknął. Po prostu będę iść wzdłuż strumienia.
Szybko przekroczyłam granicę mroku i prędko pobiegłam... jak najdalej.
Nagle, kiedy nie widziałam już granicy światła i mroku, spojrzałam w bok i ujrzałam drzewo, którego szubek stykał się z ziemią, tworząc coś na kształt łuku. Oczarowana, głupio i bezmyślnie, odbiegłam od strumyka i przeszłam przez "łuk" i nagle...
Znalazłam się w zupełnie innym miejscu! To chyba był Las Magii... Czy możliwe, żebym się prze teleportowała?...
- Kim jesteś?- odezwał się ktoś stojący za mną.
W przerażeniu odwróciłam się i ujrzałam pięknego chłopaka... Wyglądał na 16, góra 17 lat. Jego skóra była niebieska, a oczy- piękne. Wyglądał na elfa Wody, albo Powietrza. Jednak wolałam nie pokazywać mu, że mi się podoba.
- Pytanie brzmi, kim ty jesteś?- wyciągnęłam sztylet, który zawsze noszę ze sobą.
Nie przestraszył się. Nie pokazywał żadnych emocji.
- Spróbuj- pospieszył mnie.
Podsunęłam mu do gardła miecz. Wcale nie chciałam zadać ciosu... Właściwie... teraz jak o ty myślę, to nie wiem co chciałam zrobić...
Kiedy tylko zimna stal dotknęła jego błękitnej skóry on zmienił się w niebieski dym, który uciekł i z powrotem zmaterializował się w inny miejscu.
- Jestem Finrod. Może porozmawiamy normalnie?
Skinęłam głową z szeroko otwartymi oczami.
- Angelina- nie potrafiłam wydusić nic więcej niż ten zgłuszony szept.
< Finrod? ;)>
Od Koral CD Narii.
Złapałam się za głowę. Wcześniej o tym nie pomyślałam!
- Może we Wzgórzu Węży, Jaskini, albo tej Leśnej Chacie, co?
- Czemu, myślisz, że tam?
- Bo ty chyba najbardziej tajemnicze zakątki Akademi..
Na chwilę zapadła cisza.
- Na miejscu tej jędzy urządziłabym lochy przy Wiosce Magi.... Dzięki temu mogłaby ich stale obserwować...
< Narii?>
- Może we Wzgórzu Węży, Jaskini, albo tej Leśnej Chacie, co?
- Czemu, myślisz, że tam?
- Bo ty chyba najbardziej tajemnicze zakątki Akademi..
Na chwilę zapadła cisza.
- Na miejscu tej jędzy urządziłabym lochy przy Wiosce Magi.... Dzięki temu mogłaby ich stale obserwować...
< Narii?>
Od Angeliny CD Yami
Kiedy Yami zakuła nas w kajdany miałam ochotę krzyczeć. Co to, cholera ma być!
Jednak z drugiej strony wiedziałam, że chyba nie ma innego wyjścia, by Yami została w drużynie... Chyba, że...
- Yami, rozkuj nas- rozkazałam.
- CO!? CZEMU?!
- Mam pomysł, spokojnie...- nie byłam pewna, czy się uda, ale te kajdany...
To mogło tylko ich jeszcze bardziej rozwścieczyć. Jeśli, ktoś miałby jakieś szanse, żeby ich przekonać... to chyba tylko... ja?
Wiem jak manipulować, wiem jak sprawić, by ktoś poczuł się tak jak zechcę. Usatysfakcjonowany, zły, zdenerwowany, zawstydzony, głupi, naiwny...
- Temu, że wiem co robię- dodałam.
< Yami? XD>
Jednak z drugiej strony wiedziałam, że chyba nie ma innego wyjścia, by Yami została w drużynie... Chyba, że...
- Yami, rozkuj nas- rozkazałam.
- CO!? CZEMU?!
- Mam pomysł, spokojnie...- nie byłam pewna, czy się uda, ale te kajdany...
To mogło tylko ich jeszcze bardziej rozwścieczyć. Jeśli, ktoś miałby jakieś szanse, żeby ich przekonać... to chyba tylko... ja?
Wiem jak manipulować, wiem jak sprawić, by ktoś poczuł się tak jak zechcę. Usatysfakcjonowany, zły, zdenerwowany, zawstydzony, głupi, naiwny...
- Temu, że wiem co robię- dodałam.
< Yami? XD>
piątek, 22 marca 2013
Od Jessicy CD Koral
Wróciłyśmy do wioski. Od razu rozeszłyśmy się do swoich pokoi. Nie
chciałyśmy o tym rozmawiać. Czułam się... źle. Wręcz nieszczęśliwa. Nie
rozumiałam tego uczucia. Nagle doznałam wizji. Zobaczyłam ciemny las.
Nagle w oddali rozbłysło światło. Zobaczyłąm maleńką iskierkę wędrującą w
moje ręce. Kiedy jej dotknełam zobaczyłam taki obraz:
To... była moja prawdziwa matka... zabiła ją jej siostra...
-Teraz wiesz.- usłyszałam głos za plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam ciemny kształt.
-Kim jesteś?
-Nikim.- odpowiedziała postać.- Ale wiem kim ty jesteś. Jesteś Jessicą?
-Chyba nie ma w tym nic niezwykłego?
-Czasem proste rzeczy mogą być czymś niezwykłym. Jesteś kimś więcej. To co zobaczyłaś jest wydarzeniem, któremu mogłaś zapobiec. Byłaś jenak młoda. Zbyt młoda.
-O czym ty mówisz!?
-Jesteś wybrana. Musisz przyjąć się. Do tej pory jesteś kimś innym. Uwierz mi. Sama dobrze wiesz o czym mówię.- zacisnęłam zęby. To było naprawdę dziwne.
-Dobrze... niech ci będzie.- odpowiedziałam. Nagle iskierka się rozmnożyła i wiele iskierek zaczęło latać wokół mnie. Kiedy wszystko się skończyło wyglądałam tak:
Wyglądałam jak matka. Wiedziałam, że gdzieś tam jest moja siostra. Wyszłam z wizji. Wszystko się zmieni. Wszystko.
To... była moja prawdziwa matka... zabiła ją jej siostra...
-Teraz wiesz.- usłyszałam głos za plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam ciemny kształt.
-Kim jesteś?
-Nikim.- odpowiedziała postać.- Ale wiem kim ty jesteś. Jesteś Jessicą?
-Chyba nie ma w tym nic niezwykłego?
-Czasem proste rzeczy mogą być czymś niezwykłym. Jesteś kimś więcej. To co zobaczyłaś jest wydarzeniem, któremu mogłaś zapobiec. Byłaś jenak młoda. Zbyt młoda.
-O czym ty mówisz!?
-Jesteś wybrana. Musisz przyjąć się. Do tej pory jesteś kimś innym. Uwierz mi. Sama dobrze wiesz o czym mówię.- zacisnęłam zęby. To było naprawdę dziwne.
-Dobrze... niech ci będzie.- odpowiedziałam. Nagle iskierka się rozmnożyła i wiele iskierek zaczęło latać wokół mnie. Kiedy wszystko się skończyło wyglądałam tak:
Wyglądałam jak matka. Wiedziałam, że gdzieś tam jest moja siostra. Wyszłam z wizji. Wszystko się zmieni. Wszystko.
czwartek, 21 marca 2013
Od Angeliny "Urodziny"
Spojrzałam na zegar. Jeszcze dwie minuty.
Przewróciłam oczami i wyjrzałam przez okno. Niebo było przepiękne. Po chwili znów zerknęłam na zegar.
Dziesięć sekund!
Dziewięć.
Osiem.
Nie mogę się doczekać!
Pięć.
Cztery.
Zaraz, już zaraz!
Dwa...
Jeden.
- Sto lat, Angelino- szepnęłam.
< Czy komuś o tym mówiłam? Ktoś coś przygotował? ;)>
Przewróciłam oczami i wyjrzałam przez okno. Niebo było przepiękne. Po chwili znów zerknęłam na zegar.
Dziesięć sekund!
Dziewięć.
Osiem.
Nie mogę się doczekać!
Pięć.
Cztery.
Zaraz, już zaraz!
Dwa...
Jeden.
- Sto lat, Angelino- szepnęłam.
< Czy komuś o tym mówiłam? Ktoś coś przygotował? ;)>
Od Angeliny CD Yami
Kiedy Yami położyła dłoń na klamce zacisnęłam zęby.
Podbiegłam do nich.
- Też idę- szepnęłam.
<Arwena? Sorry, że odpisałam za Ciebię...>
Podbiegłam do nich.
- Też idę- szepnęłam.
<Arwena? Sorry, że odpisałam za Ciebię...>
Uwaga!
Zajrzyjcie do zakładki Uwięzione... Będziecie zaskoczone!
(Te osoby miały zarezerwowane miejsce w Akademii już daaaawno temu)
ps Ashe zmieniała opis! To znaczy... Aliaune!
(Te osoby miały zarezerwowane miejsce w Akademii już daaaawno temu)
ps Ashe zmieniała opis! To znaczy... Aliaune!
Od Koral CD Narii
Powoli pokręciłam głową.
- Nie wiem- przełknęłam ślinę- Musimy kogoś wtajemniczyć.
Jessica spojrzała na mnie spod przymrużonych oczu.
- Kogo?
- W domku Angeliny było pierwsze więzienie, może...
- Nie!- przerwała mi- Tamto miejsce już przejrzałyśmy!
- Więc co? Może włamiemy się do kilku osób i sprawdzimy czy tam nie ma więzienia numer dwa, co?
Zamyśliła się.
- To nie zły pomysł.
< To do kogo się włamiemy? XD>
- Nie wiem- przełknęłam ślinę- Musimy kogoś wtajemniczyć.
Jessica spojrzała na mnie spod przymrużonych oczu.
- Kogo?
- W domku Angeliny było pierwsze więzienie, może...
- Nie!- przerwała mi- Tamto miejsce już przejrzałyśmy!
- Więc co? Może włamiemy się do kilku osób i sprawdzimy czy tam nie ma więzienia numer dwa, co?
Zamyśliła się.
- To nie zły pomysł.
< To do kogo się włamiemy? XD>
Od Koral CD Jessicy
Nie mogłam uwierzyć, że to koniec.
Klątwa zniknęła. A ja mogę być szczęśliwa.
- Wracajmy- zgodziłam się i po jakimś czasie dotarłyśmy do Wioski na Drzewie.
< Jessica, nie wiem co można jeszcze dodać...>
Klątwa zniknęła. A ja mogę być szczęśliwa.
- Wracajmy- zgodziłam się i po jakimś czasie dotarłyśmy do Wioski na Drzewie.
< Jessica, nie wiem co można jeszcze dodać...>
poniedziałek, 18 marca 2013
Od Narii c.d Erline
Moze nie wygrałyśmy ale bardzo sie
starałyśmy i to jest ważne. Uśmiechnęłam sie do dziewczyn. Pracowało nam
sie naprawdę fajnie. Cieszyłam sie że na nie trafiłam. Moze ich do
konca nie znam ale cóż nadrobie to.
-Mozę pójdziemy do mnie?-zapytałam myslac o braku grawitacji i extra zabawie.
(Dziewczęta?
)
-Mozę pójdziemy do mnie?-zapytałam myslac o braku grawitacji i extra zabawie.
(Dziewczęta?
)
Od Ashe... Aliaune
Zbiegłam ze schodów Wioski na Drzewie. Robiąc "samolocik" pobiegłam do Zamku na Wodospadzie. Przebiegłam przez most i wpadłam od jednej z komnat zamku. Ogromne sale, piękne zdobienia. Zamek budowany przez elfy.
Przystanęłam na balkonie z którego rozpościerał się widok na krainę. Zbiegłam na dziedziniec. Usiadłam na skraju. Oparłam głowę na ręce i spojrzałam przed siebie. Kiedy się przyjrzałam... Było widać wiele rzeczy. Można było dostrzec zarysy dziewczyn siedzących w domkach lub robiących cokolwiek innego, po prostu je widziałam.
Poczułam na plecach mocny podmuch wiatru. Teoretycznie, jak i praktycznie nie byłoby to możliwe, bo za mną znajduje się zamek, przez co to on obiera mocniejsze podmuchy. To musiała być magia.
Odwróciłam się , za mną nie było nic. Puściłam na chwilę krawędź. Wtedy wiatr zawiał na tyle mocno, że spadłam.
Spadałam dość długo. W zderzeniu z taflą wody mogłam się zabić, połamać kości czy zrobić sobie coś równie okropnego. Obyło się bez jakichkolwiek przykrych incydentów, w co przez chwilę nie mogłam uwierzyć.
Tak jak kiedyś uczyła mnie Jessica - pomyślałam o bańce. Wokół mnie zaczęło zbierać się powietrze. Usiadłam spokojnie próbując nie myśleć zbyt dużo o moim dalszym losie. Wodospad wpadał do rozległego jeziora, które nadmiar wody przekierowywało do podziemnej jaskini. Wpłynęłam tam, a bańka rozprysła się gdy wypłynęłam na mieliznę. Wstałam i wyszłam na brzeg.
Podbiegłam do majaczącego w oddali budynku. Weszłam niepewnie i rozejrzałam się. Na wprost wejścia stał ołtarz. Zbliżyłam się lekko. Przede mną pojawiła się piękna elfica.
- Witaj Aliaune - powiedziała niebiańskim głosem.
- Aliaune? - zapytałam.
- Tak, Aliaune. Córka Geralta i Marietty. Wyjątkowa elfica o umiejętnościach podobnej miary.
- Imiona rodziców się zgadzają, ale cała reszta to bzdury... Pomyliłaś mnie z kimś.
- Jak patronka jednego z 12 ołtarzy mogła się pomylić?
- 12 legendarnych ołtarzy?
- Tak, czyżbym miała się mylić? Nie jest to możliwe. Tak więc ty, ochrzczona imieniem Aliaune, zgadzasz się mi towarzyszyć? - przyciągnęła mnie lekko do siebie.
- Aliaune... Nawet ładnie! - uśmiechnęłam się niezręcznie.
Elfica spojrzała na mnie z ukosa.
- Towarzyszyć w czym? - poprawiłam się.
- W poszukiwaniu twojej przeszłości.
Złapała mnie za rękę i pociągnęła do ołtarza. Przeszłyśmy przez niego. Szłyśmy po woli przed wąską ścieżkę. Elfica pokazywałam mi moją przeszłość. Tylko... po co? Doszłyśmy do końca ścieżki i pojawiłyśmy się przed ołtarzem.
- Teraz już wiesz? - zapytała.
- Co mam wiedzieć?
- Że twoje życie jest zbyt barwne żebyś się poddawała.
- Ale... Ja nie mam się w czym poddać. - powiedziałam.
- Masz moja droga, ale o tym nie wiesz.
Spojrzałam na nią zdziwiona.
- Gdy dorośniesz, staniesz się człowiekiem.
- Człowiekiem?
- Tak, tym potwornym zwierzęciem siejącym mord. To od twojego postępowanie będzie zależało jaka będziesz - okrutna, a może anielsko dobra? Jak na razie pamiętaj - spójrz na siebie.
Zniknęła.
Przysiadłam nad brzegiem strumienia. Spojrzałam na swoje rozmyte odbicie. Coś się nie zgadzało. - Gdzie mój płaszcz i śnieżno-białe włosy?! - pomyślałam. Odgarnęłam czarne włosy za ucho. Przestraszyłam się. Nie miałam uszu które były wprost znakiem rozpoznawczym elfów. Stałam się człowiekiem. Elfica (patronka ołtarza) mówiła, że stanę się człowiekiem jak będę dorosła! - Ja... Ja nie jestem dorosła! - wmawiałam sobie - Ja nie mogę być człowiekiem! Jak ja się pokażę w akademii?!
Usiadłam na brzegu i zamoczyłam nogi w lodowatej wodzie.
- Czy to znaczy, że elfy z Królestwa Lodu do jakiegoś czasu będą elfami, a później zamienią się w ludzi?
CDN
piątek, 15 marca 2013
Od Erline C.D. Narii "Poszukiwanie sztandaru"
Wreszcie go
odnalazłyśmy. Co prawda wymagało to nieco wysiłku, ale satysfakcja ze
znalezienia go była ogromna. Nareszcie można było odpocząć. Poleciałyśmy
do Espi.
- No dziewczyny
wygląda na to, że jesteście drugie. Gratuluję. - Uśmiechnęła się lekko.
Wszystkie cieszyłyśmy się z naszego małego sukcesu.
<Drogie towarzyszki?>
Od Koral CD Nari
Zacisnęłam pięści i spojrzałam do środka dziury w podłodze. Kiwnęłam głową.
Narii zeszła do schodkach w dół, a ja za nią.
- Widzisz? Nie ma zwłok- powiedziała Elfica Powietrza.
Kiedy w końcu stanęłam na podłodze rozejrzałam się dookoła. Pomieszczenie było bardzo małe, a jego ściany jak i podłoga oraz sufit były drewniane.
- Tu może być duuuużo wskazówek- stwierdziłam.
Przy prawej ścianie stało jedno łóżko.
- Jedno...- szepnęłam- Tych elfic było... kilka.
Narii podeszła do łóżka, a ja zrobiłam to samo. Podskoczyłam kiedy zrozumiałam, że pod kocem maluje się jakaś postać.
- Nie podchodź!- szepnęłam śmiertelnie przerażona.
Skinęła głową.
Spojrzałam w lewo i znów zamarłam. Na ścianie widniało tysiące pionowych kresek poprzecinanych poziomymi.
- Narii... Jak długo one tu siedziały?...
- Nie wiem...- w jej głosie słychać było powoli rosnąca panikę.- Ale wiem, że trzeba sprawdzić to miejsce.
Tak zrobiłyśmy, ale nic nie znalazłyśmy, prócz... jedna z desek w podłodze była luźna.
Narii uniosła ją.
- Nic nie ma- stwierdziłam patrząc do dziury.
Narii odwróciła deskę.
- Jest- przełknęła ślinę- "Mam nadzieję, że ktoś tu kiedyś trafi i... odnajdzie nas... i ocali. M."...
Położyłam dłoń na ustach.
Patrzyłyśmy na napis jeszcze jakąś chwilę, kiedy oświadczyłam:
- Trzeba sprawdzić...- wskazałam podbródkiem łóżko- wiesz.
Pokiwała głową i podeszłyśmy tam.
Narii wyciągnęła rękę w stronę kołdry i zrzuciłam ją na podłogę.
- Aaa!- krzyknęłam.
Na łóżku leżał... kościotrup. Martwa elfica.
- Dla M. pierwszej która nas opuściła. A.A.B.R.C, my nigdy o Tobie nie zapomnimy.- odczytałam tekst na obramowaniu łóżka.- Chodźmy stąd.
< Narii?>
Narii zeszła do schodkach w dół, a ja za nią.
- Widzisz? Nie ma zwłok- powiedziała Elfica Powietrza.
Kiedy w końcu stanęłam na podłodze rozejrzałam się dookoła. Pomieszczenie było bardzo małe, a jego ściany jak i podłoga oraz sufit były drewniane.
- Tu może być duuuużo wskazówek- stwierdziłam.
Przy prawej ścianie stało jedno łóżko.
- Jedno...- szepnęłam- Tych elfic było... kilka.
Narii podeszła do łóżka, a ja zrobiłam to samo. Podskoczyłam kiedy zrozumiałam, że pod kocem maluje się jakaś postać.
- Nie podchodź!- szepnęłam śmiertelnie przerażona.
Skinęła głową.
Spojrzałam w lewo i znów zamarłam. Na ścianie widniało tysiące pionowych kresek poprzecinanych poziomymi.
- Narii... Jak długo one tu siedziały?...
- Nie wiem...- w jej głosie słychać było powoli rosnąca panikę.- Ale wiem, że trzeba sprawdzić to miejsce.
Tak zrobiłyśmy, ale nic nie znalazłyśmy, prócz... jedna z desek w podłodze była luźna.
Narii uniosła ją.
- Nic nie ma- stwierdziłam patrząc do dziury.
Narii odwróciła deskę.
- Jest- przełknęła ślinę- "Mam nadzieję, że ktoś tu kiedyś trafi i... odnajdzie nas... i ocali. M."...
Położyłam dłoń na ustach.
Patrzyłyśmy na napis jeszcze jakąś chwilę, kiedy oświadczyłam:
- Trzeba sprawdzić...- wskazałam podbródkiem łóżko- wiesz.
Pokiwała głową i podeszłyśmy tam.
Narii wyciągnęła rękę w stronę kołdry i zrzuciłam ją na podłogę.
- Aaa!- krzyknęłam.
Na łóżku leżał... kościotrup. Martwa elfica.
- Dla M. pierwszej która nas opuściła. A.A.B.R.C, my nigdy o Tobie nie zapomnimy.- odczytałam tekst na obramowaniu łóżka.- Chodźmy stąd.
< Narii?>
Subskrybuj:
Posty (Atom)